Читать книгу Stille waters - Juanita Aggenbach - Страница 17

“Mamma?” Nadia loer om die deur.

Hanna maak haar oë oop. Hoe lank lê sy al hier?

Sy sit regop. “Hallo, my kind.”

“Pappa maak die kos warm wat die tannie van die kerk gebring het. Hy sê Mamma moet kom.”

“Ek kom.”

Pligsbesef alleen laat haar in die gang af stap, verby Divan se toe kamerdeur.

“Hi.” Carl skep die kos in borde uit.

Haar mond trek in ’n poging tot ’n glimlag. Dit misluk.

Sy gaan sit by die kombuis se komvenster. Nadia skuif styf langs haar in toe Carl die bord voor haar neersit. Hy val weg aan sy eie kos asof hy dae laas geëet het. Sy neem ’n hap, al is sy nie honger nie.

“Annemie-hulle het ’n perd gekoop.” Nadia sit haar vurk neer en neem ’n groot sluk van haar koeldrank.

“Werklik?” Carl reageer asof dit die nuus van die jaar is. “En waar hou tannie Sandra-hulle die perd aan?”

“Ek weet nie, maar Annemie sê hy is baie groot. Sy wil my eendag gaan wys.”

Die gesprek vervaag. Al wat in Hanna se kop vassteek, is die woord “eendag”.

Eendag sal ons dit, eendag sal ons dat.

Sy skuif die bord van haar af weg.

Carl kyk op. “Is jy nie honger nie?”

Sy selfoon lui voor sy kan antwoord. Hy luister, stem in tot iets en sit die foon langs hom neer.

“Wie was dit?” vra Nadia.

“Die polisie.” Hy kyk na Hanna. “Hulle wil weet of ons kans sien om môre ons volledige verklarings te kom aflê.”

Sy vee uitgeput oor haar gesig. “Dis seker reg. Ek gaan inkruip. Ek is moeg.”