Читать книгу Stille waters - Juanita Aggenbach - Страница 18

Katrien roer die laaste bietjie tamatiesous by die maalvleis en draai die stoofplaat se hitte laag.

“Waar is Ma? Dis al ná agtuur.” Heleen loer oor haar skouer. “Hm, lekker.”

“Ek weet nie. Sy moes lankal hier gewees het.”

Met ’n teelepel gaps Heleen ’n bietjie maalvleis uit die pot. “Miskien is hulle gerob. Hulle het nou die dag ’n Pick n Pay in Pretoria gerob.”

Katrien druk haar hand weg toe sy nog wil skep. “Van wanneer af luister jy nuus?”

“Karradio. Luister jy dan nie?”

“Nee.” Wanneer haar ma die nuus aansit, sny sy af.

“Hulle rob supermarkte soos niks. En Ma is ’n bestuurder, sy dra die sleutels vir die groot geld. So hulle gaan vir háár gaan as hulle wil rob.”

“Wie gaan vir wie rob?” vra Driekie skielik agter haar.

Katrien draai vinnig om. “Niemand gaan vir niemand rob nie. Het julle nie huiswerk om te doen nie?”

“Dis Vrydag,” sê Heleen. “Niemand doen huiswerk op ’n Vrydag nie.”

“O ja.”

Katrien gooi water in ’n pot en laat dit kook vir die macaroni. Haar kop wil nie vanaand reguit dink nie. En sy het nodig om reguit te dink. Om haar gedagtes en emosies vas te vat. Om ’n file in haar brein oop te maak vir die doodsheid wat sy vroeër in Divan se ma se oë gesien het. Om ’n plek in haar kop te kry waar sy die algehele magteloosheid in die oom se skouers kan wegpak.

Maar wat haar veral ry, is die wete dat daardie huis nie net die plek is waar Divan gelewe het nie, dis ook die plek waar hy dood is. Waar hy die All Stars sneakers gedra het waarmee hy altyd by orkes aangekom het. ’n Koue rilling trek deur haar. Dalk is dit die einste skoene wat hy laaste aangehad het? Of die Rip Curl T-shirt wat sy oë nog blouer gemaak het?

Sy moet ’n Divan-lêer in haar kop skep waarin sy hom kan bêre. Die gewoonte wat hy gehad het om sy wysvinger reguit te maak en sy duim te knak asof dit ’n pistool is – sy manier van groet, so saam met ’n oogknip. Dit het haar altyd laat voel dat hy haar raaksien.

En sy moet ’n wegsteeklêer oopmaak vir die feit dat sy hóm dalk nooit raakgesien laat voel het nie.

Toe die macaroni reg is, draai sy die stoofplate af en loop na haar kamer. Oor en oor sien sy hoe Divan se pa die voordeur oopgemaak het. Hoe die tannie inkom met bloedrooi oë wat stokstyf in haar kop staan. Asof in ’n dwaal, soos iemand wat vas geslaap het.

Sy sak op haar bed neer. Hoor weer hoe die oom vertel dat die tannie gistermiddag net vinnig winkel toe was en hoe sy vir Divan in die garage gekry het. Die brief wat hy gelos het …

Sy draai op haar maag en vat haar foon om te kyk wat op die whatsapp statuses aangaan, maar sy neem nie regtig die foto’s in nie. Wat staan in die brief wat Divan gelos het? Het hy gepraat van Eugene en A.J.? Die oom het gevra of hulle dalk weet wat vir Divan gepla het, maar sy kon dit nie oor haar hart kry om hom te vertel nie. Sy kón nie, want sê nou hy vra hoekom het sy nie iets daaraan gedoen nie?

Haar kamerdeur vlieg oop. “Ma is hier,” sê Driekie.

Sy los die foon op die bed en stap kombuis toe. “Hallo, Ma.”

“Hallo, Katrien. Julle het weer nie die voordeur gesluit nie, net die veiligheidshek. Julle moet regtig meer versigtig wees.”

“Oukei.”

Die hele punt van ’n veiligheidshek is tog om jou veilig te hou, wil sy sê. Maar sy bly eerder stil. Haar ma lyk nie in ’n bui om nou daardie gesprek te hê nie.

“Hoekom is Mamma so laat?” Driekie haal messe en vurke uit die laai.

“Ek het vir tannie Noxy met ’n krisis uitgehelp. Ek kon julle nie bel nie, jammer. My selfoon was pap.”

Heleen sit die borde op die toonbank neer. “Ons het gedink Ma is gerob.”

“Hoekom?” Haar ma skep die kos in en gee die borde vir hulle aan.

“Plekke met geld is targets, en Ma dra die sleutel.”

“Ek het nie geweet Ma se werk is gevaarlik nie?” Driekie se oë is groot.

“Dit is nie.” Haar ma kom sit by die tafel en hou haar hande na hulle toe uit. “Kom ons bid, ek is rasend honger.”

Ná een hap soek Driekie tamatiesous.

“Sorry, dis op,” keer Katrien toe haar ma na die kombuiskas wil strek. “Ek het die laaste bietjie in die kos gebruik.”

Haar ma kyk na Driekie. “Ek sal weer aan die einde van die maand koop, oukei?”

Driekie knik moedig. Die einde van die maand is tien dae weg.

Hulle eet in stilte verder, tot Katrien dit nie meer kan vat nie.

“Ek was vanmiddag by Divan Klopper se huis.”

Haar ma kyk op. “O?”

“Ons wou gaan jammer sê oor Divan.”

“Hoe gaan dit daar? Sy ma is seker stukkend.”

Katrien kou klaar. “Die oom ook.”

“Het sy ma rooi hare?”

“Jip.”

“Dan wás dit die vrou by die winkel. Sjoe, ek kan my nie indink waardeur sy nou moet gaan nie.”

“Die oom het gesê sy was net vinnig winkel toe en toe sy by die huis kom, was dit te laat.”

“Dis só bad.” Driekie lek haar vurk af. “Het hy boeties en sussies gehad?”

Katrien trek haar skouers op. “Ek weet nie.”

Haar ma staan op. “Dankie vir die kos, dit was lekker. Heleen en Driekie, julle kan die skottelgoed was. Katrien, jy kan bietjie gaan leer.”

“Dis Vrydag, Ma.”

“En dis jou graadelfjaar. Die Junie-eksamen begin oor ’n paar weke. Jy moet nou alles insit.”

Dit verg al haar selfbeheersing om nie reguit vir haar ma te sê hoe belaglik sy is nie. Hierdie obsessie met geleerdheid maak haar mal. Haar ma kry eenvoudig nie rus vir haar siel voor Katrien nie agter die boeke sit nie. Soms wonder sy of haar ma haar nie net eenvoudig weg wil hê nie.

Sy maak haar kamerdeur agter haar toe en val op die bed neer. Sy google Instagram terwyl sy haarself probeer oortuig dis nie om haar ma te spite nie, sy wil net die laaste foto sien wat Divan gepost het.

Op Instagram is almal besig om ’n fun tyd iewers te hê.

Sy word nooit saamgenooi nie. Daniëlle darem ook nie.

Alyssa lê verleidelik in haar bikini op die strand en glimlag. Soms weet Katrien nie of sy Alyssa bewonder of haat nie. Alyssa het alles. Sy is vrek mooi en sy is nice en sy gaan met Albert uit wat die hotste ou in die skool is. To top it all het sy ouers wat haar naweke strand toe neem sodat sy kan werk aan haar reeds fabulous tan. Katrien kan nie onthou wanneer laas sy op die strand was nie, want haar ma hou nóóit op werk nie.

Sy rol verby die posts en besluit om eerder direk na Divan se profiel te gaan.

Sy foto maak seer en laat suur in haar keel opstoot.

Hy was nie te onaantreklik nie. Ja, sy hare en sy ooghare en vel en alles was spierwit, maar hy het die mooiste blou oë gehad. Sy kyk na die enigste ander foto op sy profiel, een van hom by ’n hond. Was dit syne? Sy het nie vanmiddag by hulle huis ’n hond gesien nie.

Verder is daar niks. Slegs sewe mense het hom gevolg.

In die tienerwêreld maak dit jou ’n serious loser.

Soos sy. As sy reg onthou, het sy elf followers.

Sy klik op haar eie profiel. Fan-frieken-tasties, sy het ’n nuwe follower bygekry! Kevin. Net Kevin, sonder ’n van. Wat maak dit saak? Twaalf followers is beter as elf.

Sy bekyk die foto van naby. Dis baie onduidelik, maar sy kan met redelike sekerheid sê sy het geen idee wie dit is nie. Ook nie in watter skool hy is nie, as sy na sy kleurbaadjie kyk. Maar hy is super hot.

Sonder followers?

Sy frons. Dis weird. Mooi ouens soos hy het gewoonlik honderde followers. Laas toe sy gekyk het, het Albert oor die agthonderd followers gehad.

Om geen followers te hê nie, kan een van drie dinge beteken: Kevin is ’n groter loser as wat sy is. (#Onmoontlik. Nie met sy looks nie.) Hy het nou net die Instagram account oopgemaak. Of, hy het ’n vorige account gehad en wil nou weer oor begin.

Baie kinders doen dit as hulle nie meer van hulle vorige profiel hou nie. En dit sal nie eens help om te kyk of hy ’n ander profiel gehad het nie, want met ’n naam soos Kevin sal daar te veel wees. Sy sal maar moet wag om te kyk of sy followers optel, maar sy gaan nie die eerste een wees wat hom volg nie.

Sy soek vinnig na ’n foto op haar foon waarin sy goed lyk. Die ou moet darem nie dink hy volg ’n spook nie. Sy kry een op die orkes se whatsapp-groep waar sy met haar trompet staan en post dit op haar profiel.

Dan maak sy Instagram toe. Voor sy uitgevang word en weer na ’n preek oor die gevare van die internet moet luister. Terwyl sy haar geskiedenisboek uithaal, kan sy nie help om te wonder hoe sy dit reggekry het om so ’n cool ou se aandag te trek nie.

Dorette sak op die bed neer, skop haar skoene van haar moeë voete af en knie haar voetsole. Haar senuwees gaan dit nie hou nie. Sy kon sweer sy het vandag weer vir Herman gesien. Toe sy aan die einde van haar skof by die winkel wou uitstap, het hy hande in die broeksakke op die stoep gestaan. Sy het weliswaar net sy agterkant gesien, maar die bou, die houding – alles was Herman.

Asof hy vir haar wag.

Net daar het sy omgedraai en terug kantoor toe gespoed. As dit Herman was, sou hy haar huis toe volg. Dan is dit verby. Skaakmat.

“Why are you back?” het Noxy verbaas gevra.

“Daar’s nog ’n paar dinge wat ek eers wil afhandel.” Nood leer bid en vrees leer jok.

“It’s time we find you a man.”

“Nee, dankie.”

“A woman shouldn’t go through life alone. Like Susan Sarandon said, we need a witness to our life.”

“Ek hoor jou.”

’n Halfuur later het sy verby die voordeur gaan sluip. Hy was weg, maar sy kon nie ontspan nie. Netnou sit hy in ’n kar en wag. Die enigste manier om ongesiens weg te kom, sou wees om te wag tot almal huis toe gaan. Dan kan sy in die bondel wegkruip. Sy sal sommer vir ’n paar ’n lift gee ook, dan kan sy kyk of iemand haar volg.

Gelukkig het die kinders haar storie van die pap selfoon en Noxy se krisis geglo. Sy wou hulle nie bel nie. Dis asof sy bang was dat Herman haar tot in die kantoor sou hoor praat. Of erger nog, dat hy ’n manier sou kry om met hulle in kontak te kom.

Sy vryf oor haar stywe nekspiere. Sy is nou hier en sy is veilig. Sover sy kon uitmaak, het niemand haar woonstel toe gevolg nie.

Toe sy eindelik opstaan en vir die tweede keer gaan seker maak dat die voordeur gesluit is, trap sy haarself uit as onnodig paranoïes. Herman sal nie ná twaalf jaar nog steeds na haar soek nie. Hy’s nie eens veronderstel om uit die tronk te wees nie.

En selfs al is hy uit, sal dit onmoontlik wees om hulle op te spoor. Nadat sy die egskeidingsdokument deur ’n balju in die gevangenis aan hom gestuur het, het sy haar voorkoms heeltemal verander.

Sy het nie haar van terugverander na haar nooiensvan nie, maar het haar ma se nooiensvan aangeneem. Katrien was maar vier jaar oud, Heleen ’n baba, Driekie nog nie eens gebore nie. Hulle adresbesonderhede staan in geen telefoonboek nie. En haar ouers is intussen oorlede.

Maar wat as …

Sy skud haar kop. Sy moet ophou met wat as.

Maar wat as dit hy is? Hoekom nou? Hoekom voel dit ewe skielik asof sy hom om elke hoek en draai sien?

Sy loop badkamer toe om haar tande te borsel. Miskien is dit net haar oorwerkte brein wat kat en muis met haar speel.