Читать книгу Душа твая светлая - Коллектив авторов, Ю. Д. Земенков, Koostaja: Ajakiri New Scientist - Страница 12

Запрашаць каханую жанчыну ў рэстаран Дзядзюлю падалося вельмі ж банальным. Хацелася нечага незвычайнага, рамантычнага. Прыгадалася, як у гады студэнцтва яны невялічкай кампаніяй у выхадны дзень выязджалі за горад, дабіраліся да глухога ляснога возера, лавілі там рыбу, варылі юшку, спявалі пад гітару хуліганскія песні.

Праўда, даўно ўжо няма ні рыбацкіх прылад, ні начыння для юшкі. Але застаўся заплечнік з палаткай ды яшчэ надзея на тое, што возера па-ранейшаму на сваім месцы. Невядома было толькі, як аднясецца да такой прапановы Наташа. Але тая, як толькі пачула пра вылазку за горад, ажно запляскала ў далоні:

– Выдатна! Цудоўна!..

Але тут жа спахмурнела:

– А хіба мы ўправімся пасля работы?

– Не ўправімся. Трэба па меншай меры цэлы дзень.

Аднак адпрошвацца ў начальства не хацелася ні яму, ні ёй. Заставалася субота альбо нядзеля.

– А што я скажу мужу? – заклапочана паглядзела на яго Наташа. І тут жа махнула рукой: – А, што-небудзь прыдумаю. У нас часам бываюць рэпетыцыі ў выхадныя дні…

Выбралі бліжэйшую суботу.

Наташа здзівіла яго ў чарговы раз. Прыйшла ў простай летняй сукенцы, якая хораша аблягала яе зграбную, стройную постаць. Аднак Дзядзюля яе мякка пажурыў:

– Наталі, мы ж у лес сабраліся, а не на танцы.

– А ў мяне во тут, – паказала яна пакет, – запасная адзежа. І красоўкі таксама.

– Тады ладна. Малайчына.

Частку дарогі праехалі рэйсавым аўтобусам, пасля – спадарожнай легкавушкай і кіламетры са два ішлі лясной сцяжынай пешкі.

Возера адкрылася раптоўна, як толькі яны прадраліся скрозь густы зараснік дзікай маліны, калючай шыпшыны і густога вербалозу. Блакітнае люстэрка вады зачароўвала глыбокім спакоем і першародным хараством.

Знайшлі невялічкі лапік чыстай травы з такім жа чыстым пясчаным берагам. Дзядзюля з палёгкаю зняў са спіны цяжкі заплечнік і стомлена ўпаў на траву, закінуўшы рукі за галаву. У высокім блакітным небе паволі плылі аблокі.

– Вось ён, зямны рай!..

Наташа засмяялася:

– Добра, Адам. Давай ставіць палатку, а то як сонца прыпячэ – не будзем ведаць, куды дзявацца.

Дзядзюля думаў, што з палаткай яму давядзецца важдацца аднаму, але Наташа дапамагла яму надзвычай спрытна і кемліва.

– А ты адкуль гэта ўсё ўмееш? – здзівіўся Дзядзюля.

– Пасля раскажу. Давай спярша крыху перакусім ды будзем купацца.

Яна дастала з заплечніка, які прынёс Дзядзюля, цырату, акуратна разаслала на траве, нарэзала кружочкамі агурок, паклала іх разам з вяндлінай на хлеб – і атрымаліся апетытныя бутэрброды.

Перакусіўшы, пайшлі купацца. Наташа хуценька зняла цераз галаву сукенку (купальнік ужо быў на ёй) і адразу кінулася ў ваду. Паплыла лёгка, прыгожа, далёка.

А ён у нерашучасці ўсё стаяў на беразе, мацаючы нагою даволі халодную ваду і, напэўна, так і не рашыўся б увайсці, калі б не прысутнасць Наташы. Вады ён баяўся панічна. Двойчы яму давялося тануць. У дзяцінстве – у сваёй рэчцы, куды яго больш дарослыя зубаскалы кінулі на самае глыбокае месца і ледзь пасля адратавалі. А другі раз гэта здарылася ў сочынскім санаторыі. Ён адважыўся заплыць за буйкі і нечакана захлынуўся хваляю, ледзь не пайшоў на дно. Як ён дагрэбся да берага, адзін Бог ведае. Пасля гэтага плаваў толькі ўздоўж берага.

– Эй, плыві сюды! – гукнула з сярэдзіны возера Наташа. – Тут такая харашыня-а-а!

Ён усё ж увайшоў у ваду і паплыў – няўмела, па-сабачы. Пабоўтаўся крыху і выбраўся на бераг. А Наташа была ў сваёй стыхіі. Плавала і на сажонкі, і на спіне і нырала, ды так надоўга, што ён ажно пачаў хвалявацца:

– Наталі, хопіць ужо. Вылазь!