Читать книгу Душа твая светлая - Коллектив авторов, Ю. Д. Земенков, Koostaja: Ajakiri New Scientist - Страница 14

Наталля знікла раптоўна і нечакана.

Дзядзюля званіў ёй на дзень шмат разоў – абанент быў недаступны. Хадзіў да Дома прэсы пад канец рабочага дня, спадзеючыся сустрэць жанчыну там, – марна. Аднойчы не вытрымаў, зайшоў у рэдакцыю. На пытанне, ці можна бачыць Наталлю Кот, яе каляжанка абыякава, не адрываючы галавы ад папер, адказала:

– А яна захварэла.

Захварэла. Чаму ж упарта маўчыць? Што здарылася?

Дзядзюля пакутаваў у розных здагадках і не знаходзіў сабе месца.

Яна пазваніла сама.

– Наталі! – абрадаваўся Дзядзюля. – Дзе ты? Што ты?

– У мяне ўсё кепска. Вельмі кепска, – глухім, як не сваім голасам адказала яна. – Калі ласка, выслухай мяне і зразумей. Нам больш нельга сустракацца.

У Дзядзюлі пахаладзела пад сэрцам:

– Але чаму, Наталі?

– Муж адчуў перамену ў маіх адносінах. Я не магу прытварацца. Ён усё зразумеў. Аддаліўся. Не лае, не б’е. Маўчыць. І дачушка на яго баку. А для мяне гэтае гнятлівае маўчанне – невыносная пакута. Лепш бы ён мяне лаяў, біў.

– Наталі, нам трэба сустрэцца. Гэта сур’ёзна, вельмі сур’ёзна. Размова не па тэлефоне.

– Не, Васілёк. Не магу.

– Не можаш ці не хочаш?

– Не магу і не хачу. За свой грэх я заслужыла тое, што маю. Павіч праўду казаў: кожнае вялікае каханне – гэта свайго роду кара.

– Глупства! Якое неймавернае глупства. Каханне – гэта Боскі дар, які даецца не кожнаму. І адракацца ад яго – вось гэта сапраўды грэх. Чуеш, Наталі?

– Не будзем уступаць у дыскусію. Я больш не хачу слухацца сэрца. Я падпарадкоўваюся розуму. Бывай, Васілёк.

І адключыла сувязь.

Дзядзюля сядзеў агаломшаны, узрушаны тым, што сказала Наташа.