Читать книгу Choroby zakaźne i pasożytnicze - Группа авторов - Страница 46

I
CZĘŚĆ OGÓLNA
6
Leczenie grzybic układowych i zlokalizowanych
Zenon Czuba
6.2. Diagnostyka zakażeń grzybiczych

Оглавление

Objawy kliniczne nie zawsze są specyficzne dla zakażeń grzybiczych i wymagają wykrycia czynnika etiologicznego. Długotrwałe stany gorączkowe u chorego z neutropenią i nieskuteczne stosowanie antybiotyków może jedynie wskazywać na potencjalne zakażenie grzybicze. Pomocne w ocenie klinicznej pacjenta m.in. ze zmianami w drogach oddechowych są techniki obrazowania, np. RTG i tomografia komputerowa (szczególnie wysokiej rozdzielczości). W pobieranych od pacjentów materiałach diagnostycznych grzyby mogą występować w niewielkich ilościach czy jako różne morfotypy. W diagnostyce często są stosowane metody mikroskopowe, które wymagają dużego doświadczenia osoby oceniającej, a także odpowiedniego pobrania i przygotowania próbki, np. hydrolizy innych elementów morfotycznych w preparacie za pomocą 10% roztworu KOH, aby uwidocznić elementy komórek grzybów. Bardzo często stosuje się technikę kontrastu fazowego lub techniki mikroskopii fluorescencyjnej. Grzyby wytwarzające otoczki wymagają barwienia negatywnego grubo zdyspergowanym barwnikiem (tusz lub nigrozyna). Pozytywny wynik badania mikroskopowego jest potwierdzeniem rozpoznania grzybicy. Można również wykorzystać podłoża mikologiczne do hodowli grzybów z posianych próbek.

Inną metodą wykrywania grzybów jest reakcja łańcuchowej polimerazy (PCR). Pomimo korzyści płynących z szybkiej identyfikacji grzyba ta technika wymaga dużej ostrożności, ze względu na możliwość kontaminacji próbek grzybami pochodzącymi z otoczenia.

Do rozpoznawania zakażeń grzybiczych wykorzystuje się także metody serologicznej identyfikacji antygenów grzybów.

Po ustaleniu obecności określonego gatunku grzyba kolejnym etapem jest ocena jego lekowrażliwości. Niestety pozytywne posiewy uzyskuje się tylko u 2–50% chorych z potwierdzoną grzybicą. Z metod serologicznych największe znaczenie mają testy wykrywające β-D-glukan i galaktomannan oraz mannan, enolazę i D-arabinitol. Oznaczenia najczęściej przeprowadza się stosując metody immunoenzymatyczne (ELISA).

Choroby zakaźne i pasożytnicze

Подняться наверх