Читать книгу Kosmetologia t. 1 - Группа авторов - Страница 45

Przestrzeń między komórkami i włóknami tkanek łącznych wypełnia istota podstawowa. Jest to mieszanina wody, węglowodanów, białek, lipidów, soli mineralnych itd. Nie jest to jednak jednorodna substancja bez struktury. Istotnymi jej elementami, o ścisłej organizacji, są glikozaminoglikany oraz białka niekolagenowe.

Glikozaminoglikany (GAG) są polisacharydami, polimerami dwucukrów. Pojedyncza cząsteczka takiego dwucukru złożona jest z aminocukru (acetylogalaktozaminy lub acetyloglukozaminy) oraz kwasu glukuronowego lub iduronowego. Podjednostek takich w GAG są setki, z wyjątkiem kwasu hialuronowego, w którego cząsteczce są ich tysiące.

Ze względu na swoją budowę GAG w środowisku wodnym są polianionami. Oznacza to, że mogą wiązać kationy oraz wodę (jako cząsteczki dwubiegunowe). W praktyce cząsteczka GAG jest zdolna do związania wody w ilości przekraczającej 1000 razy jej własną masę. Dlatego to właśnie glikozaminoglikany odgrywają decydującą rolę w wiązaniu wody przez skórę właściwą.

Do GAG zalicza się siarczany: chondroityny 4, chondroityny 6 (chodzi o wartościowość siarki), dermatanu, heparanu, keratanu, a także heparynę oraz kwas hialuronowy o wyjątkowych właściwościach.

Wymienione siarczany łączą się z białkami, tworząc proteoglikany, które z kolei w dużej liczbie łączą się z cząsteczką kwasu hialuronowego, odstając od niej pod kątem prostym. Powstają wielkie, złożone cząsteczki agrekanu, perlekanu, agryny, betaglikanu, syndekanu, dekoryny i innych.

GAG, szczególnie kwas hialuronowy, łączą się z włóknami tkanek łącznych i z białkami niekolagenowymi, tworząc przestrzenne struktury stabilizujące tkankę łączną. Kwas hialuronowy ponadto w określonych warunkach wiąże czynniki wzrostu, wpływając na metabolizm tkanki łącznej.

Coraz częściej pojawiają się twierdzenia, że do prawidłowego funkcjonowania tkanki łącznej konieczny jest krzem. W dość przypadkowy sposób sugeruje się jego udział w syntezie kolagenu, elastyny, GAG. Mimo licznych publikacji nigdy nie wykazano jednak żadnego mechanizmu w fizjologii człowieka, w którym krzem byłby zaangażowany w dowolny sposób. Nie ma żadnego dowodu (opartego na metodzie naukowej) na jakąkolwiek jego funkcję.