Читать книгу Kosmetologia t. 1 - Группа авторов - Страница 57

Powierzchnia naskórka jest przesycona i pokryta płaszczem (filmem) hydrolipidowym, będącym mieszaniną wody i lipidów. Powstaje on z wydzielin gruczołów potowych i łojowych, potu i łoju, poddanych częściowo metabolizmowi bakteryjnemu.

W skład mieszaniny hydrolipidowej wchodzą: woda, kwas mlekowy, mocznik, jony (Na⁺, K⁺, Ca²⁺, Mg²⁺ pochodzące z potu), triglicerydy, wolne kwasy tłuszczowe, woski, skwalen, metabolity komórek gruczołów łojowych (z łoju; por. rozdział dotyczący histologii skóry).

Częstym nieporozumieniem – co sugeruje już samo określenie „płaszcz hydrolipidowy” – jest przypisywanie funkcji ochronnej przed mikroorganizmami obu składnikom filmu: potowi i łojowi. W rzeczywistości pot raczej ułatwia rozwój mikroorganizmów, a funkcję ochronną płaszcz zawdzięcza głównie łojowi, a konkretnie – jego właściwościom hydrofobowym. Środowisko wodne sprzyja rozwojowi bakterii. Dlatego m.in. zewnętrzne warstwy naskórka są martwe i suche, co ma „zniechęcić” mikroorganizmy do rozwoju, wilgotna powierzchnia skóry znacząco mu natomiast sprzyja (można tu wymienić m.in. pocenie się związane z wysiłkiem fizycznym, zbyt grubym ubraniem, częste, długie kąpiele, saunę itd.). Pot zatem niekoniecznie chroni, a raczej jest „złem koniecznym” (to termoregulacja związana z wysiłkiem fizycznym lub zewnętrznym obciążeniem termicznym). Z kolei łój zawiera tylko minimalną ilość wody, co ogranicza rozwój bakterii.