Читать книгу Doping w sporcie - Группа авторов - Страница 36

Sprawdzone (poparte dyskwalifikacjami!) korzyści w sporcie dają agoniści receptora erytropoetynowego oraz środki stymulujące HIF. Pobudzając erytropoezę, zwiększają one całkowitą masę hemoglobiny, ilość przenoszonego tlenu, a tym samym zdolność do długotrwałego wysiłku tlenowego, jak biegi długodystansowe czy wyścigi kolarskie – zwłaszcza wieloetapowe.

Zawodnicy przyjmujący te środki (niedozwolone!), doskonale wytrenowani i utrzymujący parametry hematologiczne (hematokryt, hemoglobina, erytrocyty) w górnej granicy fizjologicznej – epidemiologicznego zakresu wartości referencyjnych (i tak mają „ponadnormalną” całkowitą masę hemoglobiny!), uzyskują wyniki nawet o 2–3% lepsze, niż mieliby bez tych niedozwolonych środków. Dla zawodnika ze światowej czołówki to np. różnica:

■ 15–20 sekund w biegu na 5000 m,

■ 30–40 sekund w biegu na 10 km,

■ >1 minuty w półmaratonie,

■ 2–3 minut w maratonie.

Niejednokrotnie oznaczałoby to wymarzone zejście odpowiednio poniżej: 13 minut (5000 m), 27 minut (10 000 m), 1 godziny (półmaraton), 2 godzin 10 minut (maraton).

W wyścigu kolarskim na 100 km różnica może sięgać 3–4 minut, jeszcze więcej w wyścigach wieloetapowych. Ogromna pokusa, bo rekordy, nagrody, zaproszenia, premie! Wszystkie środki z tej skutecznej grupy są łatwo wykrywalne. Ich producenci, niejednokrotnie jeszcze przed ich wypuszczeniem na rynek, opracowują i udostępniają metody ich wykrywania organizacjom antydopingowym.

Pozostałe środki (inhibitory GATA, inhibitory TGF-β, agoniści IRR) są mniej dostępne, mniej skuteczne i praktycznie jeszcze nie sprawdzono miejsca oraz mechanizmu ich działania, co ogranicza ich zastosowanie w celach dopingu. Poza tym mimo że praktycznie są jeszcze niedostępne, w laboratoriach antydopingowych mogą być monitorowane i wykrywane.