Читать книгу МАНГУ АФСОНА - - Страница 37

Худонинг соясин излайди жонлар,

Дўзах ҳовурида қуриб борар тан.

Қум узра яланғоч ўйнар илонлар,

Худо бу саҳрога соя бермаган.

Уста темирчидир. Ишонади халқ,

Бошлиқ керак бўлди. Уни сайлашди.

Тахтага чиқариб хўб ҳай-ҳайлашди,

Яна бир оловга тайёрланар Шарқ!

Кимнидир бир урди. Ўрганиб қолди,

Одамлар тиланиб келар қошига.

Эгалик ҳуқуқи эгаллаб олди,

Темир билан урар энди бошига.

Кўзлари қийиқдир – саҳройи у ғам,

Ҳаттоки замонни ўзига мослар.

Чодирга тик қараб ўтса қай одам,

Ё, ота, ё ўғил чиқиб дўппослар.

Ёнғин ичиндадир улуғ Бухоро,

Кўз ёшлар ўрнига оқаяпти қон.

Қўшиқ айтилмайди: “… о, дили моро…”

Афросиёб ўлган, Самарқанд вайрон!

Саҳрога айландим. Дарёлар тинди,

Чингизхон Хон экан. Биларман. Шу. Бас.

Халқ менман! Халқ сўзин қайтарма, энди,

Подшолар худонинг сояси эмас!