Читать книгу МАНГУ АФСОНА - - Страница 42

Ишқнинг оғочига ўзини осиб

Қақраган саҳрода Нилуфар бўзлар.

Таланган даштимга қай сўз муносиб…

Кўзлари ожизам… Ожиздир сўзлар…

Ичдим. Оқдим туннинг оғушларида,

Яшадим. Шоқоллар чиқди қаршимдан.

Ёшлигим яшади қиз тушларида…

Сирғалиб чиқдим. Ва қайтдим аршимга.

Дунёни қадаҳда ичса бўлади,

Шеърият шаробдир дунёдан қадим.

Аламли ҳисларга умрим тўладир…

Бепоён самога ердан қуладим.

Мен қуладим. Ишқнинг оғочи синди,

Чечаклар сўлдилар, алафлар сўлмас.

Жонимнинг тафтида ёвлар исинди…

Оллоҳ-оллоҳ, ерга қайтиб ҳам бўлмас!

Мажруҳ силкинади учқур қанотим,

Ватансиз тўзғиган булутлар ора.

Бақирдим. Бақирдим бўлиб оввора,

Ташимга чиқмади доду фарёдим.

Гўзал малакларнинг қўлидан тутиб

Ҳислар ҳайдаб кетар оппоқ отларни.

Мен эса… Мен эса яшадим кутиб,

Бот қолдим кутмакка одамзотларни…