Читать книгу Տաղեր - იაკობ ცურტაველი - Страница 11

Մայր Աստուծոյ Մարիամ,

Դուստըր Դաւթեան թագազարմ.

Ծընար մարմնով զնորն Ադամ,

Որ նորոգեաց զհինն Ադամ:

Աստուածածին դաւանեմք,

Զնեալդ Աստուած քարոզեմք.

Ընդ հրեշտակին քեզ գոչեմք,

Զուրախութիւնն աւետեմք:

Խընդա', խորանըդ լուսոյ,

Բերկրե'ա, տաճարդ արեւոյ.

Ցընծա', աթոռ Աստուծոյ,

Բարձող Բանին բարձրելոյ:

Երկինք երկնից վեհագոյն,

Քերովբէից գերագոյն,

Ի սրովբէիցըն թեւոյն

Ծածկեալ խորհուրդ ծնիցելոյն:

Անտանելոյն կայարան,

Արեգականն աւթարան,

Ահեղ բոցոյն բնակարան,

Աննիւթ Բանին մարմնարան:

Զքեզ տեսանողքըն տեսեալ,

Մովսէս` մորենի ոչ կիզեալ,

Եսայիաս` կոյս յղացեալ,

Եզեկիէլ` դուռն աղխեալ:

Լեառն վիմածին` Դանիէլ.

Բլուր կընդըրկի` Սողոմոն,

Աղբիւր կընքեալ պահողին,

Պարտէզ փակեալ տընկողին:

Նըման գեղման` Գեդէոն,

Դաւիթ` իջման անձրեւոյն,

Եւ Միքիաս` ըզտեղւոյն

Ի Բեթղահէմ ծնանելոյն:

Նոյեան տապան կենարար,

Աբրահամեան տաղաւար,

Կըտակագրին տապանակ,

Անճառ լուսոյն աշտանակ:

Դրախտ Աստուծոյ ծաղկալի,

Նարդոս բուրեալ ի յոգի,

Հովիտ պայծառ շուշանի,

Աղբիւր գետոց քառակի:

Բուրուառ խընկոց անուշից,

Քառաբուրեանըն խառնից,

Զոր ծերունեացըն խըմբից

Զաղաւթս խընկեն քոց բանից:

Ի քէն հայցեմք, մայր կենաց,

Մաքրել ըզմեզ ի մեղաց.

Հայցմամբ առ Տէրն աշխարհաց,

Որում պատիւ սըրբասաց:

Անճառ է խորհուրդ սըրբոյ յայտնութեանն.

Բանն, որ ի ծոց Հաւր ծընեալն անմարմին,

Գըթացեալ ի մեզ, մարմին ըզգեցաւ`

Դարձումն առնելով նախաստեղծ մարդոյն:

Երանեն այսաւր մեզ ազգ եւ ազինք,

Զաւրք հոգեղինացն յերկիր ծաւալին`

Էմմանուելի գուշակ լինելով:

Ընդ մեզ Աստըւած շըրջեցաւ մարմնով,

Թագաւոր փառաց` ծառայի կերպիւ:

Ժամանակ եհաս փըրկութեան մարդկան,

Իջեալ ի յերկիր Որդին միածին,

Լոյս փառաց ծագեաց իւր արարածոցս:

Խաւար լուծանի երեւմամբ լուսոյն,

Ծագի արեգակն ի Բեթղահեմէ,

Կոչէ զտիեզերս ի լուսաւորիլ:

Հովուացն ընթացեալ ի տեսիլ լուսոյն,

Ձայնակից եղեն վերին զըւարթնոցն:

Ղամբար լուսափայլ յայտնեալ ի յայրին,

Ճառագայթ ծագեաց աստղըն յարեւելս:

Մոգուցըն տեսեալ, նըմին հետեւեալ,

Յայրն իջավանեալ տեսին զարեգակն,

Նըմա մատուցին զընծայս խորհըրդոյ,

Շարժեալ իմաստիւք զըմուռս մահացու,

Ոսկի` արքայի, կընդրուկ` Աստուծոյ:

Չնաշխարհիկ գոլով աճմամբ մարդկութեան,

Պարագայց լրութեամբ թիւ երեսնամեայ,

Ջրով Յորդանանու այսաւր զմեզ սըրբեաց:

Ռահ հորդեալ յերկինս որդւոց Ադամայ,

Սարսէր Յովհաննէս մերձենալ ի հուրն:

Վերնոց ահաւորն խոնարհի մարդկան,

Տէր Հոգին իջեալ կերպիւ աղաւնոյ,

Րաբունից րաբունն Հայր վըկայելով,

Ցուցեալ յայտնեցաւ սուրբ Երրորդութիւն,

Իիւսեալ միութեամբ անբաժանելի:

Փառաց, միշտ Էին փառաւորելոյն,

Քահանա'յք, երգով մատուսցուք ըզփառս: