Читать книгу Сайланма әсәрләр / Избранные произведения - Нури Арсланов - Страница 18

Иҗат тавында талпынам, сызлана җан,

Урынсызга атылган таш – авыр сүздән…

Түзәм, юкса чыдамсыз егеткә ни сан!

Түзәм, чөнки Тукай, Гафурилар түзгән.

Яшим күпләр кебек ирек тәмен тоеп,

Тик шулай да кайчагында күңелем боек:

Бетә алмыйм тормыш кысасына сыеп.

Шуңа гаҗәп түгел тамса яшем күздән.

Юк-юк, елак түгел! Зинһар, дөрес аңла.

Тик күңелем тартым уйлар-сагышларга.

Тормыш ыгы-зыгысында ярышканда

Мин һич түгел киләчәктән өмет өзгән.

Киләчәгем көн күк ачык алларымда:

Йөзеп китәм мин хыялым ярларына,

Күтәреләм якты бәхет тауларына!

Ә кайчакта баткак ерып барам тездән…

Әйе, кинәт төшә күңелем, хәтерем кала.

Йөрәк әрни һәм сызлана яна-яна…

Дошман хәнҗәр белән чәнечмәгән аңа:

Яра сыкрый көтмәгәндә төрткән бездән!

Бик әрнүчән була бездән алган яра…

Ни әмәл бар, ул ярага бармы дәва?

Иҗат – көрәш мәйданы ул, түзми кара!

Түзәм, бөек Тукай, Гафурилар түзгән.