Читать книгу Сайланма әсәрләр / Избранные произведения - Нури Арсланов - Страница 9

Пушкин үзенең Петроградын мактап,

Ак төннәрен мактап туймаган.

Мин урамнан барам аны ятлап,

Тирән хискә чумып уйланам.

Күргәнем бар минем ак төннәрне.

Ә Казанда менә ак таңнар:

Агачлары гүя таң гөлләре –

Ап-ак кардан чәчәк атканнар.

Көмеш пәрдә япкан шәһәр өстен,

Тирә-якта – энҗе балкышы.

Буран белән килгән озын төннең

Инде узган соңгы яртысы.

Тып-тын һава алмаз бәскә тулган,

Керфекләрдә – көмеш чаткылар…

Әнә төнен түбәләрдә кунган

Күгәрченнәр канат кактылар.

Нинди рәхәт тышта бу чагында:

Шәһәр әллә кайчан уянган,

Күпләр, чыгып йокы кочагыннан,

Ашыгалар кышкы урамнан.

Мин хәерле иртә телим сезгә!

Бәхет телим тыныч өйләргә.

Тик үз җаным тыныч түгел бер дә,

Тынычлыкны артык сөйгәнгә.

Нинди юмарт гыйнвар бураннары,

Нинди матур бездә ак таңнар!

Тынып яткан Казан урамнары

Ап-ак кардан чәчәк атканнар.