Читать книгу Сайланма әсәрләр / Избранные произведения - Нури Арсланов - Страница 3

Кояшлы, салкын

Кышкы бер иртә.

Энҗедәй булып

Җемелдәп, җирдә

Ялтырап ята

Ап-ак кар гына…

Әнә кош кебек

Очып чаңгыда,

Эз салып карда,

Зөбәрҗәт бара,

Аның күзедәй

Зәп-зәңгәр һава.

Җилферди җилдә

Чәч толымнары,

Таудан түбәнгә

Юллар бормалы;

Борылган чакта

Бер якка таба,

Кар тузаннары

Бөркелеп кала.

Күңеле шат аның,

Йөрәге – ялкын…

Бит урталарын

Кыздыра салкын.

Көләч йөзендә

Нур балкып тора;

Күңелне аулап,

Гел тартып тора.

Сокланып карый

Аңа кешеләр,

Берсе берсенә

«Кем?» дә «кем?» диләр.

– Беләм мин аны,

Белегез сез дә:

Укучы бер кыз.

Ул күрше безгә.

Шуны да әйтим,

Алайса, иптәш,

Аңа бу елда

Нәкъ унсигез яшь.

Быел беренче

Сайлауга бара.

Җиткән кыз инде,

Ул сайлый ала.

Шаярта берсе:

– Әһә, алайса,

Тик мине сайлар,

Ул сайлый алса.

Миннән дә уңган

Егетне тапмас.

Сайласын мине,

Әйт аңа кайткач.

Ләкин Зөбәрҗәт

Кушылмый сүзгә,

Ишетми безне,

Ерак ул безгә.

Көлеп, кул болгап,

Әнә тагын да

Ук кебек очып

Бара чаңгыда.