Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 27

Калі наўкола неспакой,

Бы дзідай сэрца працінае,

І слота косіць шыхты мрой —

Згадай свой край забраны.

Хоць і не забраны для цябе

Ардой ваўчыных згряў,

Хай шалам дзеяцца ў сяўбе,

Над нескароным – Краем.

Лютуюць прыхадняў сцягі —

Апрыкрыя Усходу знакі —

Твае ж не ўзяць ім берагі,

З бусламі не лятаць сабакам.

Руйнуюць храмы ўласных душ,

Няхай, народжаныя Хамам.

Твой сад спамінны з Княства Руж —

Не адчыніць ім яго брамы.

Як ні жадаць ім, не згібець

Ані табе, ані нашчадкам —

Датуль, пакуль у сэрцы днець

Пагоні Велічнае спадкі.