Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 29

Адчуваю:

за мной са зброяй ідзе цень.

доўгі, насуплены, змрочны…

з цягам часу хаваецца ў Дзень,

нібы апошні бяглянак на Плошчы…

Ты адчуваеш:

боль – за табою бяжыць.

доўгі, апрануты ў форму вайскоўца.

адчуваеш:

сняжынка ў далонях трымціць

светам пакінутай Плошчы.

Што за грукат

насупраць будынкаў?

«Спаць!» —

загадалі сцямнёныя вочы вакон.

ціха паўзе самота ў натоўпе —

нязвыкла

нібыта ўваходзіць

Плошча у Скон.

Мы адчуваем

подых натоўпу ціха-

застылага.

ценю крысо, Змрок Болю, і

Ноч.

сэрца спявае слязьмі.

бел-чырвонымі крыламі шэпча

мароз:

з Плошчы кроч….