Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 32

Восень па-вар’яцку лютуе па-над намі:

Жоўтым лісцем сцеле прыбраныя дываны,

Гаманіць рачулкай, стомлена-халоднай,

І нябёсаў шэрасцю плача гэта восень.

Толькі ты ня чуеш, забыццём прачулы:

Пройдзеш крок у бок, сэрца не пачуе.

А наўкола свішча вецер нібы пугай

Цемра б’е няшчадна, ніб кат папругай.

Дождж вяроўкай слізкай абаўе наўкола:

І табе ад сонца не было нічога…

Бо лютуе восень, жоўта іклы шчэрыць —

Аняма тут свету, аняма тут веры…