Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 30

Там, дзе Малагу мора цалуе пяшчотна,

Там, дзе сонца паўднёвае ззяе як Бог,

Твае плечы у сне уздымаюцца вольна,

Пад прасцінай ласкавай, нібыта мурог.

Там, на вуліцах вузкіх, усмешных і ветлых,

Паміж небам далёкім і долам ў нагах,

Твае вусны варушацца ціха-нясмела

Быццам нечы спрабуючы вытрушчыць страх.

Там, дзе Лоркі гітара ўздыхае самотна,

А на плошчах Гранады фламенко жыве,

Твае вочы асветлены быццам паходняй

Што запалена сэрцам ліцьвінскім ў імгле.