Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 41

Ты глядзіш стамлёнымі вачыма

На святло, якое не тваё…

Бачыш у сутонні, як Айчына

Вобцас ймкнецца да і па-за дно.

На жмуты малітвы разадраны,

Іх ня чуе той, хто вінен быць.

Нібы грэбляй, душы спрасаваны,

І няма куды ім болей плыць.

Цвеліць розум голая знявага:

Невідушчы як прарок народ

Сам сабе, сляпы, дае параду,

Як спакласці ўшэчнт свой род.

І тады, калі карчы ад дрэва

Спадкаемцы ўвозьмуць гадаваць,

Ты пабачыш нават скрозь залеву,

Што няма чаго ўжо ратаваць…