Читать книгу Anatomia przypadku - Robert Krasowski - Страница 41

Po przewrocie politycznym logiczne jest przecież, że następuje kooptacja przez każdą nową władzę jakiejś „zdrowszej” części dotychczasowej elity. To jest naturalny proces opisany przez jedno z praw Pareto. W lecie 1989 roku najpewniejszym kandydatem do takiej kooptacji był Kwaśniewski i jego ludzie w PZPR. Jeżeli przez sekundę zabawiamy się w historię alternatywną, to w moim przekonaniu był to jedyny moment historyczny, kiedy za cenę udziału we władzy Kwaśniewski mógł podjąć ryzyko rozbicia zgangrenowanej wtedy partii. Nie mam przesadnie pochlebnej opinii ani o jego odwadze, ani o kreatywności politycznej, ale jeśli kiedyś w ogóle był zdolny do takiego manewru, to tylko wtedy. Choć przecież gdyby nie on, to prawo kooptacji i tak by obowiązywało. Znaleźliby się inni. Rzecz była tylko w tym, że tak długo, jak inicjatywę miał Geremek, wiadomo było, że zwycięski obóz „Solidarności” czeka na ten podział i stawia na niego. Taki był przecież sens Michnikowego „szukania patriotów w PZPR”, jeszcze w grudniu 1988 roku. Od powstania rządu Mazowieckiego stało się jasne, że ostry podział PZPR nie ma już sensu. Bo dla rozłamowców nie ma już żadnej oferty, a stroną umawiającą się z „Solidarnością” są nadal generałowie. Paradoksalnie ten fakt na powrót zjednoczył komunistów i popchnął ich do styczniowego zjazdu przekształceniowego.