Читать книгу Anatomia przypadku - Robert Krasowski - Страница 42

Moment powołania rządu Mazowieckiego nie był czasem walki z PZPR. To było przecież po liście krajowej i wyborze Jaruzelskiego. A rządowy kontrakt z ludźmi Jaruzelskiego z pewnością zahamował u komunistów tendencje rozłamowe. Taka polityczna geneza rządu w jakiejś mierze przesądziła o jego późniejszej polityce. Mówiłem już, że nowy premier będzie lojalnie traktował Kiszczaka i Siwickiego, jako „swoich ministrów”. I aż do stycznia 1990 roku, kiedy OKP i specjalna komisja do zbadania działalności MSW nie podniosą awantury w Sejmie, przymknie oko, gdy Kiszczak będzie bezkarnie wywozić i niszczyć dokumentację bezpieki. Nawiasem mówiąc, ten casus podziałał na mnie wtedy jak jakieś ponure olśnienie, kiedy jako szef tej komisji zadzwoniłem do Mazowieckiego, aby go zaalarmować o przemysłowej skali tego procederu, a on flegmatycznie zasugerował mi podjęcie interwencji… u ministra Kiszczaka. Wtedy dość łatwo namówiłem Geremka, aby zgodził się na precedensową, w pewnym sensie „antyrządową” konferencję prasową w Sejmie na ten temat. Mazowiecki nie będzie chciał znieść cenzury, aż w końcu poirytowany Michnik opublikuje na czołówce „Wyborczej” napisany przeze mnie apel o rozwiązanie Głównego Urzędu Kontroli Publikacji i Widowisk. Pozwoli na nagonkę i eliminację z wojska oficerów tworzących tam ruch odnowy. I w końcu będzie krytyczny wobec idei rozwiązania bezpieki, która przecież jeszcze zimą 1989/90 będzie prowadzić normalną inwigilację niektórych grup opozycyjnych, np. Ruchu WiP. Jeszcze raz powtórzę: dynamika politycznej zmiany znajduje się latem 1989 roku po stronie Geremka. Rząd Mazowieckiego jest majstersztykiem politycznym Kaczyńskiego, bo przyspiesza przejęcie władzy przez „Solidarność”, ale od samego początku wlecze się za nim ten drugi kontrakt z ekipą stanu wojennego. Ten drugi kontrakt był ceną za odebranie inicjatywy politycznej Geremkowi i zablokowanie porozumienia Geremka z Kwaśniewskim. I zaciążył nad późniejszą polityką Mazowieckiego.