Читать книгу Versamelde werk: Sheila Cussons - Sheila Cussons - Страница 15

Hy het sy nes onder ’n rotsboog in ’n verre landskap waar – op die sand van ’n wilde kusgebied – die smal merke van voete met ’n ligte tred nog sigbaar is. Hier verander eb en vloed geen teken nie, geen groeperinge hoe gering ook al van skulpe en wiere op die breë sand nie. Alle dinge verweer langsaam tot vreemde vorm en kleur, elke kleur en vorm ’n hernuwing, ’n steeds skoner en ingewikkelder wending van kragte wat onvermoedbaar werk, en nêrens is ontbinding nie – net gedurige wisseling uit sigself gebore, tot sigself terugkerende.

Wonderlik verstrengeld beweeg skaduwees en ligte en winde hier. Binne elke voorwerp verskyn die landskap waarvan elke voorwerp ’n deel is. Verspoel-klippe herhaal die vorms van berge en valleie waar hulle gebore was, en die merke van ligte voete op die sand getuig deur eb en vloed van die nog onmiddellike teenwoordigheid van hulle wat hier verby gegaan het. Die eerste besoek is, in sekere sin, die enigste, want dié wat eenmaal daar was, word die bewoners van hierdie gebied. En die spore bly vars.

Terwyl ek op die begin van die tweede reis gewag het, het hý my besoek, die blou vuurvoël. Geen droom is so fel soos dié waardeur ons besoek word terwyl ons weerloos en geduldig op die heling van ’n diep wond moet wag nie.

My droom het begin met ’n nog bewuste herinnering aan ’n klank: die verstandlose kreuning van ’n sterwende in die groot vertrek waar ek gelê het.

Ek het gehoor hoe ’n vreemde leed hom deur haar verkondig, soos deur ’n trompet – en voor my verskrikte oë het engele, skitterend gepluim, en legendariese diere rats en geluidloos met mekaar geworstel. In die geweld van wat hier in die groot afsydige saal plaasgevind het, het onverklaarbaar die kalmte en ligte ewewig van my droom begin.

Ek sien my op ’n hoogte bokant die see, dan in ’n laning met die soet geur van appels; eindelik in ’n huis waar ek gas is. Vinnig stap ek weg van die see na die laning. My klere is gering en verflenterd; ek het lus om ’n appel te eet – en die vlieënde voëls trek my aandag. Daar is soveel vrugte dat ’n mens net hier en daar kan proe, en soveel snelle voëls om te probeer vang as jy wil, dat jy net hier en daar kan gryp. Dit luk my nie en al wat in my hande beland, is ’n paar geplukte vere nog warm van die voël se klein bewoë lyf.

Ek klim ’n halfdonker trap in die huis waar ek ’n gas is en ek neurie ’n ritmiese liedjie, want op my regtervoorvinger sit die blou vuurvoël. Ek dra hom na ’n kamer op die boonste verdieping, vol laatmiddag-sonlig. Sy skerp kloue steek, en sy oë is swart en onkenbaar, maar ek vrees hom nie, soos ’n mens ’n gevangene vrees nie. Op my hand voel ek die ligte spanning van ’n liggaam wat aan wind en ruimtes gewoond is. Hy is vry om te vlieg, maar hy verlaat my nie. Ek sing, en loop met ’n ligte tred.