Читать книгу Versamelde werk: Sheila Cussons - Sheila Cussons - Страница 37

Die aarde smeul vaal, asblink.

Agter die rand van die einder

prut onweer, onheilig.

Want iets is ontsettend besig hier

met steelse haas heeldág al –

en met rukke jaag

’n blasgeel gloed soepel onder die huid

van die lig, ’n vinnige heimlike herout

van wat grimmiger kom, gelade, traag . . .

en als wat dor en bar is, doring en gekaakte

krans, tintel van erts, word tontel, gretig vir vuur

as elke kruin aambeeld is, aarde oond,

en die wit Skrik angel uit die wolk

wat ruimte en metaalaar sal smee . . .

en niks met bloed, niks met verwondbare

oog of vlerk durf dié lug aan met die reeds al

byna reuk van rook. Nie eens ’n vlerk,

nie eens ’n valk –

Dan vlug dan, oë, sinne, vlug!

Asem wat die longe byna versnak het

moet terug,

moet of sterf – of, veilig gehok met

bewende besempie vee.