Читать книгу Trzylecie - Stanisław Cat-Mackiewicz - Страница 18

Organy wydawane przez rząd i reprezentujące rząd zazwyczaj unikały leksykonu pism rewolwerowych¹⁶ lub ulotek partyjnych. Nasz prasowy organ rządowy, który miał być notabene „jedynym pismem politycznym na obczyźnie”, nie uznaje tych tradycji. Oto jest jego odpowiedź polskiej prasie amerykańskiej występującej przeciw traktatowi:

Plamy tego kłamstwa, dogodnego dla wrogów Polski, nie zmyje z siebie nigdy pismo, które służyło zamachowo-dyktatorskim rządom pomajowym w Polsce.

Wtórował mu w oszczerczych wymysłach i napaściach drugi dziennik tej samej barwy, a mianowicie „Dziennik Polski” w Detroit.

Obóz polityczny klęski narodowej, obciążony najstraszliwszą w dziejach Polski odpowiedzialnością, którego pyszałkowatość pokrywała zgniliznę, brnie dalej w polityce przeciw Polsce z zawiści i beznadziejnej rachuby na odgrywanie się kłamstwem i obłudą, tak jak kłamstwem i obłudą rządził ku swej wygodzie i dostatkowi, a ku zgubie Kraju.

Soczystość tego stylu wywołuje u nas chęć do zadania następujących spokojnych pytań:

– Dlaczego to na tych, którzy byli niegdyś „sanatorami”, ba! dygnitarzami w sanacji, ale dziś popierają rząd obecny i pakt z Sowietami, nie ciąży odpowiedzialność za sanację, a wszyscy ci, którym się pakt nie podoba, są natychmiast uznani za „sanatorów”? Czy przywódca endeckiej opozycji p. Bielecki i były więzień brzeski p. Ciołkosz to także sanatorzy?

Jeszcze inna metoda polega na sugerowaniu, że każdy, kto krytykuje pakt z Sowietami, jest ukrytym germanofilem. Ba! Wódz najbardziej antyniemieckiego stronnictwa w Polsce p. Bielecki oskarżony został o rozmowy z falangistami w Madrycie. Co prawda oskarżenie to zamieścił „Evening Standard”, pismo angielskie, ale zgódźmy się, że chyba „Evening Standard” nie wysyłał własnych angielskich korespondentów do Madrytu w sprawie p. Bieleckiego. Tę niedorzeczną plotkę musiał pismu angielskiemu zakomunikować ktoś… nie całkiem angielski.

Jak gdyby troska o ziemie wschodnie, jak gdyby brak ufności do polityki Sowietów, jak gdyby niechęć do sowieckiego totalizmu musiały koniecznie rodzić się w germanofilizmie.

Są to metody walki obrzydliwe.