Читать книгу Саклыйм җылы назларымны = Душа моя полна нежностью - Тарханова Флёра - Страница 18

Чибәр кеше иде безнең әти –

Зәңгәр күзле горур бер мишәр.

Ни кызганыч, инде ничә еллар

Кабер өсләрендә җил исә.

Бик тә моңлы иде безнең әти –

Уйнамаган көе булмады,

Баян, гармун, скрипкаларны

Ут уйнатты аның куллары.

Гаҗәп уңган иде безнең әти –

Эшләмәгән эше юк иде,

Аның чиксез тырышлыгы белән

Тугыз бала бөтен, тук иде.

Балаларын нык яратты әти –

Алларыннан төшми үстек без,

Тырышлыгын, зыялыгын алып,

Дөнья киңлегенә күчтек без.

Хәтта мәңгелектән ничә еллар

Төшебезгә кереп «йөдәтте»:

Авыр чакта юлдан язмагыз дип,

Киңәш бирде, акыл өйрәтте.

Инде сирәк керә, мәрхүмкәем,

Урнаштылар, булды, дигәндер,

Тынычланыр өчен, ул, мөгаен,

Тәрәзләрдән карап йөргәндер.

Әйбәт кеше иде безнең әти –

Берәгәйле горур бер мишәр,

Ни кызганыч, инде ничә еллар

Кабер өсләрендә җил исә.