Читать книгу Саклыйм җылы назларымны = Душа моя полна нежностью - Тарханова Флёра - Страница 40

Ни булды соң быел җәйге айлар белән?

Яңгыр коя зәһәрләнеп, күк күкрәтеп.

Мондый җәйне күргән булмады һичкайчан,

Өстәвенә суык килде, җан тетрәтеп.

Кояш күптән кереп качты тау артына,

Үпкәләде булса кирәк мир халкына.

Яктыртасы килмәсә дә җен оясын,

Чыгыйм-чыгыйм диеп, үзе гел талпына.

Күрсәткәли кайчакларда җылы нурын,

Тиз-тиз генә күзләп ала бар мохитне,

Аннан кабат кереп кача үрсәләнеп,

Күрмәс өчен әхлаксызлык баскан илне.

Гарасатлар табигатьтән генә тормый –

Адәми зат бу заманда ниләр кырмый.

Кешелеклелек дигән нәрсә юкка чыкты:

Кайберәүләр үз баласын үтерә, кыйный.

Бай дигәннән ярдәм көтмә авыр чакта,

Миллион, миллиард тутырса да зур кесәсен.

Онытмасын: вакыты җиткәч, җир битләрнең

Бар байлыгын пыр-туздырып җил исәсен.

Урлап-талап җыйган акча байлык түгел,

Ул акчаларга сугылган кара мөһер.

Тора-бара гади халыкның рәнҗеше

Өерелеп үзенә кайтса ничек түзәр?

Җирне басып алды ялган-хыянәтләр,

Килеп керде читтән коточкыч гадәтләр.

Табигатьнең котырынып дулауларын

Китермәде микән безгә шул сәбәпләр?

Күпме адәм иртә китте бакыйлыкка –

Акчасы да, байлыгы да өелеп калды.

Тәрбиясез балалары, бүлешә-бүлешә,

Ул байлыкны кырып-себереп суга салды.

Әдәплеккә керми торып тиз арада,

Ходай бирмәс безгә матур көннәрне дә.

Рим Помпеен шуңа җирдән сөреп атты,

Бетерә күрмәсен тик безнең өннәрне дә…

Өермәдәй гаять көчле җил-давылдан

Бөгелә-сыгыла сынып ауган һәрбер агач

Сыкрый-сыкрый түгә ачы күз яшьләрен,

Үзен саклап калырлык терәк булмагач.

Ничек түзсен бар табигать шушы хәлгә? –

Үтәр әле барысы да дисез мәллә?

Бәлки, үтәр, Ходай кушса, тик шулай да

Килер көннәр торсын иде гел уңайда.

Әйе, быел шатланырлык җәй килмәде.

Килсен дисәк, вәхшилектән котылыйк әле.

Безнең халык гел тәртиптә гомер иткән,

Әдәп-әхлак бу елларда кая киткән?

Кем гаепле бу хәлләрдә, кем гаепле?

Кайсы алыр үз өстенә бу гаепне?

Галәмнәрдән дулап килгән туфаннармы?

Әллә җирне хурлап яткан эт җаннармы?

Җенләндермик безне кочкан табигатьне,

Кайтарыйк иманга керткән бар гадәтне.

Шул чагында Кояшы да көлеп чыгар,

Яңгыры да бераз яугач туктап куяр.

Мәңге яумасын дип, аңа киртә кормыйк –

Бөтен дөнья сулып кибәр, көяр, корыр.

Бар җиһанны пакьлек-сафлык биләп алса,

Киләчәктә тормышыбыз балкып торыр.

Газиз халкым! Тәрбияле булып яшик!

Бер-беребезгә матур сүзләр белән дәшик!

Шунда кайтыр яшәешнең саф асылы,

һич котырмас табигатьнең бу фасылы.

И бер Аллам! Керт иманга бар халыкны,

Инде күптән әхлаксызлык баш калкытты.

Иман исә һәммәбезне аңлы итәр,

Җир йөзендә гаделсезлек шундук бетәр,

Өермәләр, торнадолар читкә китәр!