Читать книгу Toe-Val-Lig - Amore Bekker - Страница 18

My ma, Rina Marx, is in April 2012 oorlede en het haar nuwe pad begin.

Sy was anders as ander tannies. Sy was my ma en niemand was soos sy nie. Sy wou nooit wit of beige of swart dra nie, behalwe toe sy in die kerkraad was (ha-ha), want sy het gesê dis nie kleure nie. Sy was mal oor pienk en pers en groen en ’n hoedjie en skoene. Hoe bonter, hoe beter. Met haar dood het ek op Facebook geskryf: “Here, U moet weet my mamma doen nie beige nie. Sy is volkleur.”

Ek het geweet sy gaan sterf, maar haar dood was nogtans verskriklik swaar. Ek kon nie ophou huil nie. Smiddae ná werk het ek by die huis gekom, die deur toegemaak en gehuil. Snags het ek wakker geword en weer gehuil, die hele nag deur.

Ek dink ek was so gewoond daaraan om my oor haar te bekommer dat ek selfs ná haar dood oor haar besorg was. Ek het my bekommer oor hoe sy in die hemel sou aanpas en of sy nie dalk ontuis voel en na ons verlang nie. Ek het gewonder of sy oukei is. Ek móés eenvoudig weet dat sy oukei is.

Een aaklige huilnag het ek besluit nee, o vet. My hele wese was rou getreur en ek het vir die Here gesê: “Enough now. Here, U ken my ma. U moet vir my berusting en sekerheid gee dat sy oukei is. Anders, Here, gaan ek mal word.”

Die volgende dag kry ek ’n Facebook-boodskap van ’n ou vriendin wat in Ierland woon, se man, Roland Riley. Ek ken hom nie juis nie en ons het jare laas kontak gehad behalwe op Facebook. Hy sê toe hy en hul kinders was daardie dag by ’n dieretuin en terwyl hy so na die diere se wonderlike kleure kyk, dink hy aan my wat altyd gesê het my ma doen nie beige nie. En hy wil net vir my sê my ma is in die paradys.

Ek glo mense moet meer luister wanneer ’n stem binne hulle sê bel daai vriendin en stuur daai boodskap; nie ’n WhatsApp-versie nie, maar jou eie boodskap.

Kathleen Torr