Читать книгу Хабар - Андрэй Сідарэйка - Страница 14

У кабінеце зазваніў тэлефон. Малады журналіст Сяргей Іваноў узяў слухаўку.

– Дзень добры! – як мага спагадліва прамовіў ён.

На тым канцы проваду пачуўся мужчынскі голас. Яго ўладальнік быў настроены рашуча.

– Мне Ягора Дубцова трэба, – прабасіў незнаёмец.

Такога карэспандэнта ў выданні не існавала. Гэта быў псеўданім Іванова. Зразумеўшы, што пахне смаленым, журналіст вырашыў схітрыць:

– Дубцова пакуль няма. Ён на заданні.

– Пашанцавала, – пачулася на тым канцы. – А то напісаў, што быццам я, Іван Сідараў, перавёз 20 ліпеня ўсяго дзве тоны збожжа. Хлусня. За мной усе пятнаццаць!

– Так, так, – адказаў Іваноў. – Мы абавязкова Дубцову перададзім. І вашы працоўныя паказчыкі ў наступным нумары ўдакладнім.

– Вялікі вам дзякуй, – адразу ж памякчэў голас. – З кім маю гонар размаўляць?

– Сяргей Іваноў.

– Вось вы добра пішаце, – пачулася з прыхільнасцю. – Дубцову трэба ў вас павучыцца. Усяго вам найлепшага.

Не паспеў карэспандэнт пакласці трубку, як тэлефон пачаў тарабаніць зноў.

– Слухаем вас, – добразычліва павітаўся журналіст.

– Іваноў на месцы? – запытаўся грубы мужчынскі голас.

Карэспандэнт і ў гэты раз вырашыў пайсці на хітрыкі.

– Ён у тэрміновай камандзіроўцы.

– Шкада, – прагучала на тым канцы проваду. – Ведаеце, ён быў у нашай гаспадарцы, пісаў матэрыял і пераблытаў прасаванае сена з падпрасаваным. Як так?

– Прабачце, калі ласка. Мы ўдакладнім гэты момант у наступным нумары. А Іванову зробім заўвагу.

– Дзякуй. Як вас зваць?

– Ягор Дубцоў.

– Чыталі, добра пішаце. Вось Іванову трэба ў вас павучыцца. Усяго добрага. Плёну!

Малады карэспандэнт паклаў трубку і выдыхнуў. Ён быў вельмі ўдзячны таварышам па пяры, якія параілі яму ўзяць псеўданім. Як-ніяк, а з ім працаваць у газеце было лягчэй.