Читать книгу Хабар - Андрэй Сідарэйка - Страница 9

Міхасю пашчасціла: кіраўніцтва адзначыла яго прэміяй. Ды такой добрай, што за яе можна было ажыццявіць даўнія мары: набыць рыбалоўныя прынады, адрамантаваць машыну, абнавіць гардэроб і купіць новую парфуму.

Дома Міхась распавёў пра прэмію і свае планы жонцы. Тая нічога не сказала, але, як толькі насталі выхадныя, выцягнула Міхася на кірмаш.

Жанчына прымярала сукенкі, чаравічкі, майкі, блузкі, капялюшыкі, акуляры. А Міхась… даставаў грошы і разлічваўся. Калі прэмія раптоўна скончылася, жонка нарэшце спынілася.

– Пэўна, хопіць, – сказала яна задаволена. – Ну, хіба я не прыгажуня і разумніца ў цябе?

– Канешне, менавіта такая, – уздыхнуўшы, адказаў Міхась.

На гэтыя словы жонка толькі пасміхнулася.

Праз тыдзень за вячэрай Міхась з апетытам еў катлеты з пюрэ і салатай. Ён ужо і забыўся на свае мары, калі жонка раптоўна запытала:

– У цябе якія планы?

– Здаецца, няма ніякіх, – ажно спужаўся муж.

– Тады заўтра едзем на базар спраўджваць твае мары. Мне таксама далі прэмію, таму гэтым разам разлічваюся я, – адрэзала жонка.

– Добра! – абрадаваўся мужчына.

А сам падумаў: «Яна і сапраўды ў мяне самая прыгожая і разумная!»