Читать книгу Хабар - Андрэй Сідарэйка - Страница 4

Марылю запрасіла да сябе дачка. Ды не абы-куды, а ажно ў абласны цэнтр. З аднаго боку, ехаць каля трохсот кіламетраў, а з другога – чаму б не наведацца да родных? Апошні раз у іх была дзесяць гадоў таму, на дні нараджэння малодшай унучкі. Дагэтуль дачка з сям’ёй заўсёды самі прыязджалі.

«Хоць вокам зірну, як яны там абжыліся», – падумала жанчына.

Даверыўшы суседцы гаспадарку, Марыля адправілася ў дарогу. Доўгачаканую госцю на вакзале сустрэлі дачка і зяць, прывезлі ў кватэру, дзе яе з радасцю пачалі абдымаць унучкі Даша і Ксюша.

Дачка хуценька накрыла стол і запрасіла ўсіх на абед. Марыля паспрабавала першую страву і ледзь не папярхнулася. Нібы камяк, ежа стала ўпоперак горла.

– Што гэта? – ледзь праглынуўшы, пацікавілася жанчына.

– Гарбузовая каша, – адказала дачка.

– У ёй шмат вітамінаў і карысных элементаў, – дадаў зяць, са смакам уплятаючы страву за абедзве шчакі.

– Дыетычная, – дадала малодшая ўнучка Ксюша.

«Відаць, з грашыма ў іх зусім дрэнна», – падумала старая і пашкадавала, што не захапіла з сабой з вёскі сала.

З-за стала Марыля выйшла паўгалоднай. Але нічога не сказала і села адпачыць у зале на канапу. Унучкі пачалі збірацца на вуліцу і апранулі джынсы з дзіркамі.

– Божачкі! – усклікнула Марыля. – Няўжо ў вас іншага адзення няма? Хіба прыстойна хадзіць у абдзіртусах?!

– Гэта ж апошні піск моды, бабуля, – засмяяліся дзяўчынкі.

«Трэба будзе грошай з пенсіі адкласці ўнучкам на новае адзенне», – зазначыла сабе Марыля.

Ёй было некамфортна ў даччыным доме. Кватэра на дванаццатым паверсе! Зірнеш у акно – галава кругам ідзе. Вада нясмачная, паветра бруднае і цяжкае…

Ноччу Марыля адчувала сябе дрэнна. Жывот бурчэў ад нязвыклай ежы, ложак з навамодным матрацам быў нейкі мулкі. Вельмі захацелася дадому.

Таму на наступны дзень яна пачала збірацца назад. Дачка і зяць угаворвалі Марылю застацца, але старая апраўдвалася:

– Гаспадарка чакае. Лепш вы да мяне прыязджайце.

– Дык хоць паснедайце, – запрасіў зяць.

– У нас на сняданак мюслі з малаком, мёд з марцыпанамі, – сказала старэйшая ўнучка Даша.

Пра такія стравы Марыля ніколі нават не чула, таму схлусіла:

– Неяк з раніцы не прывыкла есці. Страваванне на старасці не тое.

Рабіць няма чаго, зяць сабраўся, адвёз цешчу на вакзал і пасадзіў на аўтобус. Дарога падалася вельмі кароткай.

Увайшоўшы нарэшце ў родную хату, жанчына дастала сала, цыбулю, пасмажыла яечню. Неўзабаве аб’явілася суседка Ганна і пацікавілася:

– Ну, як з’ездзіла?

– І не пытай, суседачка, – махнула сяброўка рукой. – Зусім дрэнныя справы ў маіх. Дзеці ў падраных штанах ходзяць, гарбузы ядуць, якія я свінням скормліваю. Вось зараз пасылку збяру: сала, яек, гародніны. Ды яшчэ грошай перавяду.

– Няўжо?! – завойкала суседка. – Мае там таксама, мабыць, зубы на паліцу паклалі. Трэба ратаваць дзяцей.

Яна хуценька пабегла да сябе. А Марыля прынялася збіраць усё неабходнае, каб дзеці былі сытыя і на звычайныя гарбузы нават не глядзелі.