Читать книгу Хабар - Андрэй Сідарэйка - Страница 15
Хобi па суботах
Гісторыйкі, гумарэскі, іранескі, былі
Грунтоуны доказ
Быль
ОглавлениеСамаабслугоўванне для нас, пакупнікоў, – гэта, згадзіцеся, зручна: у краму зайшоў, каляску ўзяў ды каці сабе ўздоўж паліц – выбірай, што трэба. Потым застанецца хіба аплаціць.
Самаабслугоўванне, як здавалася, зручна і для гандлю: не трэба нешта падаваць, узважваць, расказваць. Толькі грошы бяры ды сачы, каб ніхто нічога не скраў. Для гэтага ў магазінах і ахоўнікаў трымаюць, і камеры відэаназірання ставяць, але… марна: нічога не дапамагае.
Дык вось. Супрацоўнікі адной з крам заўважылі, што ў іх гандлёвай зале, апроч іншага, прападаюць… цэннікі.
Віны прадаўцоў у тым не было: тавары не пераацэньваліся, на іншы прылавак не пераносіліся, аднак такія выпадкі паўтараліся зноў і зноў, што стварала пэўныя нязручнасці: пакупнікі нерваваліся і не бралі тавар, бо не бачылі цэн, гандляры трацілі выручку і цярпенне.
З гэтым трэба было нешта рабіць. Дырэктар тэрмінова сабраў калектыў – паставіў задачу высачыць так званага чорнага мерчандайзера (меркавалася, што яго заслалі канкурэнты, каб на сваю карысць адбіць у магазіна частку пакупнікоў)…
Пакуль не адбілі, ахоўнікі і гандляры прыступілі да выканання задачы: яшчэ больш пільна пачалі сачыць за ўсімі, хто прыходзіць у краму. І ў хуткім часе заўважылі, што цэннікі знікаюць з лёгкай рукі аднаго… дзядулі. Прычым забірае ён не ўсе запар, а толькі на тыя тавары, што купляе сам.
– Навошта? – спыталі ў гэтага «мерчандайзера».
– Дык жонцы для справаздачы бяру, – вінавата прамовіў дзядуля.
– Але ж для гэтага на касе вам чэк выдаюць. Там усё пазначана, – заўважылі гандляры.
– Чэка мала… Вось цэннік – іншая рэч! Мая жонка толькі ім і верыць!
Размова з дзядулем была доўгай і досыць сур’ёзнай. Ён паабяцаў, што цэннікі браць болей не будзе. А вось стрымае сваё слова ці пойдзе па іх у іншую краму, яшчэ невядома.