Читать книгу Al is die maan 'n misverstand - Danie Marais - Страница 18

“My ma sê hulle gaan geen opehart-operasies meer

in Kaapse staatshospitale doen nie,”

sê ek op jou bed

in jou flat in Sunnyside

terwyl ek met my tone oor jou voetsool vryf.

“Regtig?” sê jy

skielik wawyd wakker.

“Ek ken al daai Kaapse hospitale van binne –

Karl Bremer, Tygerberg, Panorama.

My ma het in almal gelê tot sy

in Tygerberg se kankersaal oorlede is.

Ek onthou daai hospitaalbesoeke ná skool

asof ek gister nog in standerd 4 was.”

Jy vertel van destyds,

van die tyd van die foto’s

wat jy so versigtig

saam met ’n paar briefies en knipsels

in ’n Cadbury’s Black Magic-boksie bewaar.

Wanneer jy vertel, sien jy goed wat ek nie kan sien nie.

Ek oorweeg dit om die onderwerp te verander,

maar te laat –

ek is ingesuig.

“Jou ma is redelik vinnig oorlede, nè?”

Ek hou op om jou voetsool te streel.

“In Maart-April ’87 is longkanker by haar gediagnoseer,

en op die 11de van die 11de daai jaar is sy weg.”

“So, sy was net nege maande siek?”

“Ja, so lank soos ’n vrou swanger is,

maar as ’n mens elf is,

voel dit soos jarre.”

“Het jy ooit in die hospitaal vermoed

daar is nog gevoelens tussen jou ma en pa?

Hulle was mos al vyf jaar geskei.”

Ek dink aan my eie egskeiding,

hoe dit sou wees as ons kinders gehad het;

die dood.

“Partykeer

as my pa ons vir ’n naweek kom oplaai,

het ek my so iets verbeel.

Miskien net wensdenkery …

Maar die dag toe my pa so vroeg

by die nasorgsentrum was,

toe ek hom so klein

voor die saaldeur sien staan het,

het ek geweet sy’s dood.”

Ek laat ’n vinger sag

op en af oor jou arm gly.

“Haar dood was aan die begin net

so onwerklik.” Jou stem nou vol ou huil.

“Sy was net 39 en haar hele klerekas

het nog geruik na haar.

Hoe kan ’n mens dood wees

as jou klere nog na jou ruik?”

Toe jy jou gesig na my toe draai

herken ek duidelik jou ma.

Dis warm, en ek ruik jou

in die fyn haartjies

teen jou nek.

Buite is dit pers Oktober.