Читать книгу Al is die maan 'n misverstand - Danie Marais - Страница 19

Ek moes geweet het, Ma,

geweet het

’n mens kan nie wegkom nie,

nooit

van jou eie stem,

van Afrikaans,

of verlange,

of die suburbs,

of niks nie.

Maar ek het probeer.

Ek het gehardloop,

gefokkof,

heen en weer,

Duitsland, rock bottom, en terug;

was elektries van hoop,

vrot van ambisie,

maar die lewe is sekuur

en die hart, Ma, is ’n sagte teiken.

Ek moet met jou praat, Ma,

want die tyd versand

en alles lek weg na verderf.

Jy moet my vergewe, Ma,

want ek weet nie altyd wat ek doen nie.

Ek is nie goed met my hande of geld of aanvaarding nie.

Ek het jou liefde soms in die gesig geskop –

oor ek die almagtige stilte nooit kon bykom nie,

oor ek in volle beheer van my eie verleentheid moes wees,

oor niks anders binne bereik was nie.

Ek het jou liefde met klippe gegooi, Ma,

maar jy het vir my gekyk soos die see.

Jy weet maar te goed,

hoe ek voor jou betoog en my hande in die lug gooi

soos ’n ortodokse Jood voor die Klaagmuur

elke keer dat ’n droom in my skoot kom vrek.

Wat gaan ek alles aanrig,

as jou liefde gaan lê?

Soms droom ek

hoe jy jou rug op my draai

om dood te gaan, Ma;

hoe jy my

soos ’n sleep, Ma, agter jou aan

skeur.