Читать книгу Hanteer diabetes en verwante gesondheidskwessies - Dr Arien van der Merwe - Страница 33

Die insulienreseptore raak weerstandig (oftewel met verlaagde sensitiwiteit), teen insulien. Die glukosekanale maak nie voldoende oop om glukose toe te laat om die selle binne te gaan nie. Omdat bloedsuiker die selle nie voldoende binnedring nie, bly dit in algemene sirkulasie, eerder as om vir energie binne die sel gebruik te word. Gevolglik moet die liggaam hoër vlakke van insulien vervaardig om glukose uit die bloedstroom te probeer verwyder, wat selfs groter metaboliese wanfunksie tot gevolg het. Die verhoogde bloedsuiker lei ook tot insulien se tweede funksie, naamlik vetsintese. Dit behels dat die waargeneemde oormatige glukose in die bloed as vet vir latere gebruik gestoor word.

Kenmerkende simptome van insulienweerstandigheid sluit in: moegheid ná maaltye, drange na soetgoed wat nie verdwyn nadat soetgoed geëet is nie, erge dors en gereelde urinering.

Verhoogde insulien is ook ’n groot oorsaak van veroudering en chroniese inflammasie! Uiteindelik sal insulienweerstandigheid tot tipe 2-diabetes lei.