Читать книгу Tajemnice walizki generała Sierowa - Iwan Sierow - Страница 12

W dniu 2 września 1939 roku Sierow zupełnie nieoczekiwanie zostaje komisarzem spraw wewnętrznych 40-milionowej Ukrainy – drugiej co do wielkości i znaczenia republiki sowieckiej. Następnego dnia awansował na stopień komisarza III rangi, co odpowiadało wojskowemu dowódcy korpusu, czyli generałowi lejtnantowi.

Do tego czasu znany całemu Kijowowi gmach przy ulicy Władimirowskiej od roku prawie nie miał gospodarza. Poprzedni komisarz Aleksandr Uspienski zniknął w niewyjaśnionych okolicznościach jeszcze 2 listopada 1938 roku. (Jak potem wyjaśniono, wiedząc o niechybnym aresztowaniu, zainscenizował samobójstwo i uciekł z Ukrainy pod cudzym nazwiskiem i z fałszywymi dokumentami).

Po zniknięciu Uspienskiego Moskwa 7 grudnia 1939 roku skierowała do Kijowa nowego wysłannika – Amajaka Kobułowa, młodszego brata Bogdana Kobułowa, najbliższego współpracownika Berii, mianowanego pierwszym zastępcą komisarza spraw wewnętrznych Ukrainy i p.o. samego komisarza. Na tym stanowisku z jakiegoś powodu go jednak nie zatwierdzono.

Sierow i Kobułow młodszy nie pracowali razem ani jednego dnia – kiedy pierwszy z nich jechał do Kijowa, drugi już pakował walizki. W dniu 2 września 1939 roku Kobułowa wyznaczono na rezydenta NKWD w Berlinie „pod przykrywką” radcy ambasady ZSRR. Przypomnijmy, że to właśnie Sierow nie życzył sobie Kobułowa w charakterze zastępcy.

Stąd widocznie wynika ich wzajemna awersja, o czym Sierow jeszcze nie raz napisze.

Pośpiech, z jakim wyprawiono Sierowa do Kijowa, nie dając mu czasu na spakowanie i pożegnanie z rodziną, daje się wytłumaczyć napaścią Niemiec na Polskę 1 września 1939 roku i tym samym rozpoczęciem II wojny światowej, o czym świat jeszcze wtedy nie wiedział.

Zgodnie z tajnym sowiecko-niemieckim porozumieniem, nazwanym paktem Ribbentrop-Mołotow, terytorium Polski miało być podzielone między dwoma potęgami. ZSRR zajmował wschodnie połacie Polski z przeważającą ludnością ukraińską i białoruską, które miały wejść w skład sowieckiej Ukrainy i Białorusi.

To ogromne i do tego otwarcie wrogie terytorium należało w jak najkrótszym terminie zsowietyzować, ze wszystkimi wynikającymi z tego skutkami.

Na barki młodego komisarza spadła ogromna odpowiedzialność. Trzeba było nie tylko unieszkodliwić polski wywiad, lecz i w zarodku zdławić wszelki opór. Jedno z najważniejszych zadań to szybkie tworzenie obozów dla polskich jeńców wojennych oraz ich filtracja.

Nie należy zapominać, że polskie specsłużby w tamtym okresie jako stały przeciwnik NKWD wyróżniały się swym profesjonalizmem i przebiegłością. W ciągu prawie 20 lat prowadziły aktywną działalność wywrotową, dywersyjną i szpiegowską przeciwko ZSRR, stwarzając szczególne problemy na terytoriach przygranicznych. Nawet po sowieckiej okupacji Polski większość pracowników „dwójki” i „defensywy” 32  nie złożyła broni i zasiliła podziemne struktury polskiego rządu emigracyjnego.

W następnym roku, 1940, analogiczną misję Sierow wykona na kolejnym „wyzwolonym” terytorium – dawnej rumuńskiej Besarabii, z której Stalin uczynił Republikę Mołdawską.

Okres „ukraiński” okazał się dla Sierowa niezwykle ważny.

Po pierwsze, wykazał się niezwykłą skutecznością i okrucieństwem, co spotkało się z wysoką oceną Berii i Stalina, zapewniając mu dalsze awanse.

Po drugie, zbliżył się z I sekretarzem KC KP(b) Ukrainy, przyszłym sowieckim przywódcą Chruszczowem: nieprzypadkowo Nikita Siergiejewicz po dojściu do władzy powierzył KGB Sierowowi.

Do ważnych zaliczyć też należy znajomość z dowódcą wojsk okręgu kijowskiego Gieorgijem Żukowem. Po upływie pięciu lat razem będą szturmowali Berlin. To właśnie marszałek Żukow w maju 1945 roku wystąpi z inicjatywą nadania Sierowowi tytułu Bohatera Związku Sowieckiego. Przyjaźń przetrwa do końca, do samej śmierci „marszałka zwycięstwa”. W pamiętnikarskim archiwum Sierowa zachowała się notatka Żukowa: „…warto by na przykład napisać na 5–6 stronach charakterystykę N.S. Chruszczowa z jego przeszłości… jako trockisty…”.

Doświadczenie nabyte podczas sowietyzacji byłych polskich terytoriów, szczególnie w walce ze zorganizowanym podziemiem zbrojnym, również bardzo się Sierowowi przydało. Robotę tę będzie wykonywał niejednokrotnie, współpracując ze swymi dawnymi znajomymi z Ukrainy.

Ludowy komisarz spraw wewnętrznych USRR I. Sierow z N. Chruszczowem i członkami Biura Politycznego KC KP(b) Ukrainy na uroczystym posiedzeniu Zgromadzenia Ludowego Zachodniej Ukrainy, na którym proklamowano władzę sowiecką. Lwów, 27 października 1939 r.