Читать книгу Zagłada Żydów. Studia i Materiały nr 10 R. 2014 t. I-II - Группа авторов - Страница 20

Studia
Wojtek Rappak
„Raport Karskiego” – kontrowersje i interpretacje
„Raport Karskiego”

Оглавление

Jednym z wielu trudnych pytań wynikających z opowieści o Karskim jest pytanie o to, co rozumiemy przez „raport Karskiego”. Problem polega na tym, że tekst, który jest często określany jako „raport Karskiego”, nie został napisany przez Karskiego. Był to raport ogłoszony przez rząd polski w Londynie 24 listopada 1942 r., w którym podano informacje o zagładzie Żydów w Polsce, szczególnie o deportacjach z getta warszawskiego. W opowieści o Karskim mówi się często, że raport ten był oparty na przywiezionych przez niego materiałach, zawartych w „poczcie”, którą Karski wiózł z Warszawy. W badaniach historycznych sprawa ta pozostaje wciąż niejasna, jest całkiem prawdopodobne, że „raport Karskiego”, którego autorem nie był Karski, oparty był na materiałach przywiezionych do Londynu nie przez Karskiego, lecz przez jakiegoś innego kuriera.

Zacznijmy jednak od przyjazdu Karskiego do Londynu. W archiwach brytyjskich przechowywany jest raport o przesłuchaniu Karskiego przez oddział MI19 brytyjskiego wywiadu, który zawiera dokładną datę jego przyjazdu na Wyspy – 25 listopada270. (Należy nawiasem podkreślić, że w kontekście trwania Zagłady jest to bardzo późno). Trzeba tu jeszcze dodać, że szczególnie wtedy każdy dzień się liczył, a przesłuchanie Karskiego przez władze brytyjskie trwało dwa dni. Według autorów pierwszej naukowej pracy o Karskim – E. Thomasa Wooda i Stanisława M. Jankowskiego, przesłuchanie Karskiego zakończono o godz. 15 28 listopada, niecałe trzy dni po jego przyjeździe271. Materiały, które wiózł z sobą z Warszawy, zostały wcześniej odebrane w Paryżu przez Aleksandra Kawałkowskiego („Rolanda”), szefa tamtejszej bazy polskiego wywiadu, ten zaś przekazał je 4 października do Londynu272, dokąd dotarły, idąc oddzielną drogą, przeszło miesiąc później, około dziesięciu dni przed przybyciem Karskiego. Depesza szefa Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza Michała Protasewicza („Rawy”) do komendanta AK Stefana Roweckiego („Kaliny”) z 17 listopada bywa zwykle podawana jako podstawa ustalenia dokładnej daty dotarcia tych raportów („poczty Witolda”): „Witold w Lizbonie. Poczta w jego Centrali”273. Zakładamy więc, że „poczta Witolda”, przekazana Kawałkowskiemu w Paryżu 4 października, dotarła do Londynu najpóźniej 17 listopada, a przybyły do Londynu 25 listopada Karski nie wiózł już żadnych raportów lub mikrofilmów, lecz wszystko, co było jeszcze do przekazania, miał w pamięci.

Jeszcze istotniejsza jest kolejna data, 27 listopada, kiedy to o godz. 17 Rada Narodowa RP uchwaliła jednogłośnie rezolucję potępiającą Niemcy hitlerowskie. Z pierwszego zdania rezolucji wynika, że nadeszły z Polski jakieś nowe wiadomości:

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej podał do wiadomości rządów alianckich i opinii publicznej ostatnie wiadomości o masowych mordach ludności żydowskiej w Polsce, dokonanych i systematycznie dokonywanych przez niemieckich okupantów. Liczba Żydów zamordowanych dotąd przez Niemców w Polsce od września 1939 r. wynosi ponad milion274.

Na posiedzeniu Rady Narodowej głos zabrał wicepremier Stanisław Mikołajczyk, który wspomniał również o getcie warszawskim („Z liczby przeszło 400 tys. osób w ghecie warszawskim zlikwidowano ponad 260 tys., od 17-go lipca począwszy”). Posiedzenie zostało zamknięte o godzinie 6 wieczorem. Dla nas istotny jest fakt, że podczas tego historycznego posiedzenia w Stratton House w centrum Londynu przy ul. Piccadilly Karski był nadal przesłuchiwany przez MI19 w Royal Victoria Patriotic School w dzielnicy Wandsworth w południowo-zachodnim Londynie. A więc te „ostatnie wiadomości” przywołane w rezolucji Rady Narodowej nie mogły zostać przekazane ustnie przez Karskiego, musiały pochodzić z materiałów, które nadeszły oddzielnie. I tu skłonny jestem przypuszczać, że wiadomości te pochodzą z „poczty Witolda”, która dotarła do Londynu około dziesięciu dni wcześniej.

Co wiemy o „poczcie Witolda”? Które dokumenty w tej poczcie zawierają owe „ostatnie wiadomości”? Można chyba stwierdzić, że podstawowym dokumentem, na którym te wiadomości były oparte, jest raport przygotowany przez Biuro Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK „Likwidacja getta warszawskiego” oraz sześć załączników275. Do tego można dodać dokumenty, które były wymienione podczas posiedzenia Rady Narodowej 27 listopada: Protest Frontu Odrodzenia Polski autorstwa Zofii Kossak-Szczuckiej i list bundowca Leona Feinera do Szmula Zygielbojma, przedstawiciela Bundu w Radzie Narodowej. Według stenogramu posiedzenia, Mikołajczyk odczytał część Protestu276. Szmul Zygielbojm natomiast wyjaśnił na początku swojego wystąpienia, że „jednocześnie z raportem, jaki otrzymał Rząd, tą samą drogą nadszedł raport z samego ghetta [od] organizacji podziemnej”. Raport ten „datowany jest z 31 sierpnia tego roku”277. Możemy więc chyba być pewni, że „ostatnie wiadomości o masowych mordach ludności żydowskiej w Polsce” nie pochodzą z ustnych relacji Karskiego, bo był on wówczas przesłuchiwany przez MI19, lecz z materiałów, które dotarły przed nim do Londynu. Czy były to, tak jak sugerują Wood i Jankowski, materiały na rolce mikrofilmu ukrytej w kluczu, który Karski oddał Kawałkowskiemu w Paryżu? Czy dokumenty te były częścią „poczty Witolda”?

Zanim spróbuję odpowiedzieć na te pytania, wrócę do cytowanego już pierwszego zdania rezolucji Rady Narodowej. Na samym początku stwierdza się tam, że rząd RP „podał do wiadomości rządów alianckich i opinii publicznej” te „ostatnie wiadomości”, o których tu mowa. W archiwach brytyjskiego Foreign Office (FO) jest dokument, który pozwala odtworzyć, w jaki sposób wiadomości te zostały przekazane rządowi brytyjskiemu. Jest to dwustronicowy tekst w języku angielskim278, stosunkowo dobrze znany historykom: Martin Gilbert pisał o nim w 1981 r.279, kiedy to chyba jako pierwszy określił go jako „raport Karskiego”. David Engel, odwołując się do Gilberta, również używa sformułowania „Karski’s report”280. Dariusz Stola pisze o „raportach piśmiennych” (written reports) przywiezionych przez Karskiego, których treść została ujawniona (disclosed) 24 listopada, i o „kopii raportu” przekazanego Ignacemu Schwarzbartowi następnego dnia281. Schwarzbart z kolei przekazał ten raport sekretarzowi brytyjskiej sekcji Światowego Kongresu Żydów (World Jewish Congress, WJC) Alexowi Eastermanowi, który dzień później (26 listopada) razem z posłem Izby Gmin Sidneyem Silvermanem (zarazem przewodniczącym tej sekcji WJC) udał się na spotkanie w Foreign Office z Richardem Lawem, podsekretarzem stanu i zastępcą brytyjskiego ministra spraw zagranicznych Anthony’ego Edena, gdzie sugerowali, że na podstawie wiadomości przedstawionych przede wszystkim w tym raporcie rząd brytyjski i inne mocarstwa powinny przynajmniej wydać oficjalną deklarację potępiającą Niemcy hitlerowskie. Kolejne dokumenty zachowane w kolekcji FO 371/30923 pokazują, jak przebiegały wewnętrzne dyskusje i reakcje ministerstwa na nacisk z zewnątrz aż do ogłoszenia 17 grudnia 1942 r. wspólnej deklaracji aliantów potępiającej Niemcy hitlerowskie za „bestialską politykę prowadzonej z zimną krwią eksterminacji” Żydów.

Okoliczności powstania deklaracji i pytania o jej praktyczne znaczenie to ważny temat prac wielu historyków282. Można się chyba zgodzić, że deklaracja jest o tyle istotna, iż stanowi cezurę, od której wiedza o Zagładzie staje się czymś oficjalnie zadekretowanym, a wątpliwości mogą pozostać tylko prywatne283. Jest ona zarazem uważana często za ogromną porażkę aliantów, którzy wiedząc o Zagładzie, nie podjęli wysiłków, żeby uratować Żydów pozostałych jeszcze przy życiu. Dla nas istotny jest tu aspekt wiedzy; przypomnę, że w opowieści o Karskim to właśnie dzięki niemu „świat wiedział”. W świetle dokumentów Foreign Office wiedza ta została przekazana przez dwustronicowy raport, określony przez Gilberta jako „raport Karskiego”, będący dokonanym przez rząd polski streszczeniem po angielsku raportów i materiałów, które – jak się zwykle uważa – wiózł z Polski Karski. Pamiętajmy, że Easterman i Silverman wręczyli ten raport w Foreign Office rano 26 listopada284. Dostali go wieczorem poprzedniego dnia, najprawdopodobniej od Schwarzbarta, chyba mniej więcej w tym samym czasie, kiedy lecący z Gibraltaru samolot typu Liberator z Karskim na pokładzie lądował na lotnisku pod Londynem.

270

National Archives (dalej NA), WO 208/3692, ..Interrogation of Polish lawyer, Jan Romuald Karski [Przesłuchanie polskiego prawnika Jana Romualda Karskiego)”. Zob. Michael Fleming, Auschwitz, the Allies and Censorship of the Holocaust, Cambridge: Cambridge University Press, 2014, s. 152. Dziękuję Michaelowi Flemingowi za udostępnienie mi kopii dokumentu.

271

E. Thomas Wood, Stanisław M. Jankowski, Karski: How One Man Tried to Stop the Holocaust, New York: John Wiley & Sons, 1994, s. 147 (wyd. polskie: Karski. Opowieść o emisariuszu, tłum. Jan Piekło, Piotr Pieńkowski, Janina Pawlikowska-Czubak, Kraków-Oświęcim: Wydawnictwo Baran i Suszczyński i Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau, 1996, s. 175).

272

Fleming, Auschwitz, the Allies and Censorship…, s. 150.

273

Studium Polski Podziemnej (dalej SPP), 3.8.3.1.1, k. 50. W cytowanych dokumentach zachowano oryginalną pisownię, uwspółcześniono jedynie interpunkcję. Zob. Wood, Jankowski, Karski. Opowieść o emisariuszu, s. 169; Fleming, Auschwitz, the Allies and Censorship…, s. 149. „Witold” to pseudonim Karskiego podczas misji do Londynu w 1942 r. Nota bene Wood i Jankowski, cytując depeszę, pominęli „Witold w Lizbonie”. Badając depesze dotyczące podróży Karskiego, Fleming ustalił, że Karski w Lizbonie nie był.

274

Archiwum Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. W. Sikorskiego (dalej AIPMS), A.5.2/47a, Stenogram z posiedzenia Rady Narodowej RP, 27 XI 1942 r.

275

Zob. np. Dariusz Libionka, ZWZ-AK i Delegatura Rządu RP wobec eksterminacji Żydów polskich [w:] Polacy i Żydzi pod okupacją niemiecką 1939-1945. Studia i materiały, red. Andrzej Żbikowski, Warszawa: IPN, 2006, s. 48-50. „Materiały przygotowane przez Henryka Wolińskiego, Stanisława Herbsta i Ludwika Widerszala składały się z dwóch części – raportu pod tytułem Likwidacja getta warszawskiego oraz sześciu załączników” (s. 49).

276

Mikołajczyk przeczytał pierwsze zdanie ósmego akapitu ulotki Protest: „Zabieramy przeto głos my, katolicy – Polacy”, ale opuścił pozostałe pięć zdań, zaczynające się od: „Uczucia nasze względem żydów nie uległy zmianie. Nie przestajemy uważać ich za politycznych, gospodarczych i ideowych wrogów Polski”. Kontynuował od pierwszego zdania dziewiątego akapitu: „Nie chcemy być Piłatami” (AIPMS, A.5.2/47a, Stenogram z posiedzenia Rady Narodowej RP, 27 XI 1942 r., k. 30).

277

Ibidem, k. 32.

278

NA, FO 371/30923, „News is reaching the Polish Government in London about the liquidation of the Jewish ghetto in Warsaw [Do rządu polskiego w Londynie docierają wieści o likwidacji getta w Warszawie]”.

279

Martin Gilbert, Auschwitz and the Allies, London: Michael Joseph, 1981, s. 93.

280

David Engel, In the Shadow of Auschwitz: The Polish Government-in-Exile and the Jews, 1939-1942, Chapel Hill: University of North Carolina Press, 1987, s. 198.

281

Dariusz Stola, Early News of the Holocaust from Poland, „Holocaust and Genocide Studies”, wiosna 1997, t. 11, nr 1, s. 16. Również Wood, Jankowski, Karski. Opowieść o emisariuszu, s. 174.

282

Wystarczy wymienić kilka ważniejszych prac: Walter Laqueur, The Terrible Secret: Suppression of the truth about Hitler’s „Final Solution”, New Brunswick: Transaction Publishers, 2012; Gilbert, Auschwitz and the Allies; Richard Breitman, Official Secrets: What the Nazis planned, what the British and Americans knew, New York: Hill and Wang, 1998.

283

Jest to główny argument Laqueura w The Terrible Secret. W jego przekonaniu wiedza o Zagładzie była dostępna wiele miesięcy przed oficjalną deklaracją z 17 XII 1942 r.

284

Protokół Roberta Lawa o spotkaniu 26 listopada: „Mr. Silverman and Mr. Easterman called on me this morning about the extermination of the Jews in Europe. Mr. Easterman left with me the attached document, which was handed to him last night by a member of the Polish Government [Panowie Silverman i Easterman zawiadomili mnie dziś rano o eksterminacji Żydów w Europie. Pan Easterman wręczył mi załączony dokument, który został mu przekazany wczoraj wieczorem przez członka polskiego rządu]” (NA, FO 371/30923).

Zagłada Żydów. Studia i Materiały nr 10 R. 2014 t. I-II

Подняться наверх