Читать книгу Cukrzyca. Personalizacja terapii i opieki nad pacjentem - Группа авторов - Страница 20

Najważniejsze różnice pomiędzy penem a pompą insulinową obejmują:

• dokładność dawkowania insuliny (10-krotnie wyższa w pompie);

• trzy rodzaje bolusów pozwalające na modelowanie napływu insuliny w zależności od rodzaju posiłku i absorpcji z przewodu pokarmowego (zastosowanie bolusa przedłużonego w gastroparezie);

• napływ insuliny podstawowej modelowany na każdą godzinę doby;

• znacznie mniejsze depot insuliny w tkance podskórnej związane z podaniem insuliny bazalnej;

• możliwość zmiany napływu podstawowego insuliny w dowolnym czasie z zatrzymaniem napływu insuliny w czasie podawania bolusa i dawki podstawowej;

• rejestrację dawkowania insuliny;

• konieczność stałego noszenia urządzenia (dopuszczalna przerwa nie powinna przekraczać 2 godzin).

W leczeniu metodą ciągłego podskórnego wlewu stosuje się tylko jeden rodzaj insuliny i z wyboru są to preparaty insulin monomerycznych – analogowych (Lispro, Aspart i Glulisin). Jeżeli zachodzi konieczność użycia insuliny ludzkiej krótko działającej, musi być ona buforowana; w przeciwnym razie cząsteczki białka ulegają precypitacji na ściankach drenu, doprowadzając do jego niedrożności.

Analizując podstawowe różnice między podaniem insuliny przez pompę i wstrzykiwacz, można przypuszczać, że metoda ta powinna być skuteczna w normalizacji dobowego profilu glikemii i zmniejszeniu liczby incydentów ciężkich hipoglikemii. Natomiast małe depot insuliny w tkance podskórnej i używanie insuliny analogowej szybko działającej mogą sprzyjać szybkiej dekompensacji metabolicznej i kwasicy ketonowej.