Читать книгу Fizjologia wysiłku i treningu fizycznego - Группа авторов - Страница 38

Do głównych hormonów regulujących łaknienie należą: acylowana forma greliny (A-grelina), peptyd glukagonopodobny 1 (GPL-1), peptyd YY (PYY), leptyna i polipeptyd trzustkowy (PP). Wysoki poziom A-greliny powoduje wzrost łaknienia, natomiast wysokie stężenie pozostałych hormonów – jego spadek. Wysiłek jednorazowy obniża stężenie A-greliny w osoczu i podwyższa stężenie GPL-1, PYY oraz PP. Zwiększanie obciążenia wysiłkowego nasila spadek stężenia A-greliny i zwiększa stężenie peptydów hamujących łaknienie. Prowadzi to do przejściowego zmniejszenia apetytu (anoreksja powysiłkowa).

Leptyna jest peptydem wydzielanym przez tkankę tłuszczową. Wysoki poziom leptyny powoduje zmniejszenie łaknienia i obniżenie stężenia insuliny we krwi. Wysiłek fizyczny, niezależnie od obciążenia, nie zmienia poziomu leptyny we krwi. Dopiero bardzo długotrwałe wysiłki (trwające dłużej niż bieg maratoński) obniżają, w umiarkowanym stopniu, stężenie tego hormonu. Ani trening wytrzymałościowy, ani siłowy nie wywierają większego wpływu na stężenie leptyny we krwi. Tak więc wysiłki polecane w terapii odchudzającej nie wpływają na wydzielanie leptyny, a tym samym nie zmieniają jej wpływu na łaknienie.

Należy jednak zaznaczyć, że istnieją duże międzyosobnicze różnice w obrębie tej samej płci, a także różnice międzypłciowe w odpowiedzi stężenia omawianych hormonów we krwi na wysiłek.