Читать книгу АСАРЛАР (II жилд) - - Страница 24

Ўртамизда ўсди девор, ўсди девор,

Мени сендан, сени мендан тўсди девор.

Иккимизга надир бўлди, сезди девор,

Охир бизнинг кўнглимизни бузди девор.

Сен деворга нолон қушдай урилгайсан,

Йўл тополмай юлингайсан, куйингайсан.

Билмам, яна қанча йиллар урингайсан,

Ёлғизликнинг ёздиғини ёзди девор.

Бу деворга кор қилмагай ҳижронларинг,

Юзинг юлиб, бўйнинг юлиб ҳам жонларинг,

Гилам узра қондай сачрар маржонларинг,

Қизил гулни шамшир бўлиб кесди девор.

Девор аён, қолган бари ниҳон кетди,

Бизнинг кўнгил бу йўлларда ёмон кетди,

Ўртадаги гўзал парда қаён кетди?

Ўртадаги ипларни ҳам узди девор.

Мисданмиди асли тилло узугимиз?

Уй ўрнига девор берган тузумимиз.

Кўксимизда йиғлаб ўтар узумимиз,

Бул узумдан шарбат қилиб сузди девор.

Йиғламагил, қўшиғимиз девор бўлди,

Бирга қурган эшигимиз девор бўлди,

Орзу этган бешигимиз девор бўлди,

Иккимизни гиёҳ янглиғ эзди девор.