Читать книгу Մատեան Ողբերգութեան - იაკობ ცურტაველი - Страница 25

Այս համեստ իւղը միշտօրինակն ու նմանութիւնն է

Համբարձման եւ խոնարհութեան:

Երբեմն իբրեւ կակուղ պատառ է տրւում, ընկալւում,

Համակշիռ ու յարմար խօսքի պէս,

Երբեմն, սակայն, գերափառ է նա,

Բոլոր լուծական, հոսանուտ, ծորող նիւթերի վրայ

Շրջում է իբրեւ

Այն հրաշափառ խորհրդի պատկեր:

Երբ որ լցւում է կաշուէ պարկի մէջ`

Ոչ թէ գինու կամ ջրի պէս թրջում,

Այլ պահպանում է հին պատշաճ ձեւը:

Այսպէս ստանալով առաւելական

Այս բարիքը քո,

Որդիդ կենդանի Աստծու,

Սրբանուէր այս օծելութիւնը

Մեր ճակատին ենք գրում քո արեամբ,

Ու քո Հոգով տպաւորում ենք մեր սրտում,

Եւ հաւատում ենք խորապէս,

Որ նա մի օր թէ յայտնուի

Բազմաճաճանչ շառայլներով`

Տարածուելու բազմատեսիլ,

Զարմանահրաշ ընդլայնումով,

Լոյս կընծայէ գալիք օր ու սերունդներին:

Երջանիկ ու վերնանշոյլ ճարպն հոգեւոր

Թող իմ դէմքին քո նշանով լուսավառուի: