Читать книгу Մատեան Ողբերգութեան - იაკობ ცურტაველი - Страница 38

Եւ քանի որ ես ինքս ինձ անձամբ մատնեցի մահուան իմ ինքնագրութեամբ,

Ու չկանգնեցի երբէք ինչպէս մարդ` ոտքի,

Ոչ էլ ստացայ սիրտ բանականի,

Գրքի համաձայն,

Չթողի նախկին մեղանչումներն իմ ու չփոխուեցի,

Չընթացայ ուղիղ ճանապարհով ես, -

Ինչո՞ւ խաւարի հետքերը խոտոր ցոյց չտամ ես այս խօսքիս սկզբում:

Ուստի նախընթաց խօսքերի իմաստն ու ձեւն անփոփոխ պահելով, այստեղ,

Ըստ այդմ պիտի ես խոստովանեմ

Մնացած բոլոր չարութիւններս` յաջորդ տողերով:

Արժանապատիժ ժանտագործս օտար`

Գունդը Բելիարի աճեցրի անսաստ իմ ընթացքով:

Ճարպիկ, խաբեբայ եւ գարշօրէն պարող դեւերի համար

Կաքաւումներ, կայթեր, ցոյցեր ու վազքեր պատրաստեցի ես իմ ծուլութեամբ,

Եւ ընդունեցի դահիճներից այդ կործանուած`

Հարուածներ գաղտնի եւ խոցեր անյայտ:

Քրիստոսի խաչով չհալածեցի ես այդ վտարուածներին,

Այլ առաւել եւս զօրացրի նրանց:

Հեգ ողորմելուս անօրէնութեան հետեւանքով

Հայհոյւում է Յիսուսիդ անունն այսականների մէջ,

Ինչպէս մի ժամանակ հեթանոսների մէջ`

Իսրայէլի պատճառով:

Ես ինքս իմ ձեռքով տնկեցի իմ մէջ

Ապականարար եւ վնասակար բազում պատուհասներ`

Հոգուս ծաղիկն ուտող եւ սպառող ժանգն ու թրթուրը եւ այլ ուտիչներ,

Որոնց սուրբ Հովելն է նկարագրում իսրայելացոց երկրի համար

Իբրեւ օրինակ աւազակների եւ չար ոգիների` իր հրաշակերտ ողբերգութեան մէջ:

Սատակեցնելու փոխարէն` իմ մէջ ինքս ստեղծեցի, աճեցրի նրանց,

Եւ իմ անձի դէմ հաւաքեցի բիւր մահազէն մարտիկներ.

Շուրջս անպատկառ եւ անիրաւ կշտամբիչներ գոյացրի.

Զինեցի իմ դէմ անզգամ եւ անպարտելի հակառակորդներ.

Քաղցրի փոխարէն դառնութիւնն առա ինձ իբրեւ բաժին`

Ես` արարչի դէմ նենգաւորս միշտ եւ բանսարկուի հանդէպ` հաւատարիմ:

Աւա՜ղ աղէտիս, վիշտ ու վտանգիս, մթին ամօթիս եւ անարգանքիս.

Ես ինչպէ՞ս հիմայ պիտի հանդգնեմ խօսքերս յայտնապէս հրապարակել:

Մեծ է գուժկան ձայնս ու բարձրաղաղակ բողոքն իմ ահա յոյժ անտանելի:

Քանզի եթէ հնար լիներ հոգիս տեսնել,

Պիտի երեւար, թէ ո՜րքան տգեղ է նա, տկար եւ ազազուն,

Հեծեծագին ցաւերով մատնուած ծայրաստիճան վարանումի,

Եւ մրոտուած, աղտոտ գոյնով զազրելի, ինչպէս մեհեանի պաշտօնատար,

Զի միեւնոյնն է, թէ`սպասարկել կուռքին ձուլածոյ եւ կամ ծառայել մեղքերի ախտին:

Արդ, ես քայլեցի կորստեան այս խաւարահետ ճանապարհով

Եւ ցանկալի բաժինը դարձրի անկոխ անապատ,

Ինչպէս մեղադրում է մարգարէն

Իսրայէլի քահանաներին:

Եւ ես, որ տմարդների կարգն եմ դասուած` ինչպէ՞ս համարեմ ինձ մարդ.

Ինչպէ՞ս անուանուեմ բանական, երբ կցորդուել եմ յիմար անբաններին,

Ինչպէ՞ս կարող եմ կոչուել տեսանող, երբ խաւարել եմ ներքին լոյսս ես,

Ինչպէ՞ս համբաւուեմ ես իմացական, երբ իմացութեանս դռներն են փակուել,

Կամ ինչո՞վ ցոյց տամ ինքս ինձ որպէս պատկեր Աստծոյ անեղծ եւ անմահ, երբ անձնասպան եմ եղել հոգեպէս.

Եւ ոչ իսկ շարժուն եւ կամ շնչաւոր կարող եմ կոչուել, թո՛ղ թէ հոգեւոր եւ իմացական:

Անօթների մէջ անպիտան եմ ես եւ անարգագոյնը` որմնաքարերի մէջ,

Արհամարհուած եմ կանչուածների մէջ եւ վատթարը` հրաւիրուածների խմբում,

Ահաբեկուած մահուան արհաւիրքով եւ բոլորից լքուած անխրախոյս:

Երուսաղէմի ցաւերով ու տանջանքներով եմ ես պատժուած, ըստ Երեմիայի խօսքի.

Պակասել են օրերս հեծութեամբ եւ տարիներիս ընթացքը` հառաչանքներով,

Ըստ սաղմոսողի նուագերգութեան:

Ինչպէս ասուին ցեցից եւ փայտը որդից`

Այդպէս նաեւ ես սրտիս խիթերից հալուեցի իսպառ ըստ իմաստունի:

Ու սաղմոսողի խօսքի համաձայն սարդոստայնի պէս մաշուեցի ահա եւ դարձայ անպէտ.

Առաւօտեան ամպի եւ վաղորդեան ցողի պէս ցնդեցի ես, մարգարէութեան խօսքի համաձայն:

Բայց ես իմ յոյսը մարդու վրայ չեմ դրել,

Որ տեսանողի ակնարկած անէծքն վրաս առնելով վհատուեմ անյուսօրէն,

Այլ քեզ վրայ, Տէ՜ր իմ ոգեսէր,

Որ լցուած անբաւ բարեգթութեամբ

Նոյնիսկ խաչի վրայ բեւեռուած պահին`

Մեծ ողորմութեամբ աղօթեցիր դու առ հայրդ բարձրեալ` քեզ չարչարողների համար:

Արդ, շնորհի՛ր ինձ դու քաւութեան յոյս, կեա՜նք եւ ապաւէն,

Որպէսզի թշուառ շունչս երբ փչեմ` ստանամ հոգին քո բարի:

Եւ քեզ քո Հօր հետ ու քո սուրբ Հոգուն`

Զօրութիւն, յաղթութիւն, մեծութիւն եւ փառք, յաւիտեանս. ամէն: