Читать книгу Մատեան Ողբերգութեան - იაკობ ცურტაველი - Страница 37

Տէ՜ր անոխակալ եւ երկայնամիտ, ներող, բարեգութ, հզօր, ողորմած,

Ահա՛ ճշմարիտ են քո գործերը եւ դատաստաններդ խոստովանուած,

Եւ որոշումներդ վկայուած են, ո՜վ ծածկութիւնների տեսանո՛ղ:

Երեք երջանկայիշատակ երիտասարդների հետ,

Որոնք կիզանուտ բոցով փորձուեցին ու չվնասուեցին Բաբելոնի մէջ,

Նրանց թախծալից ե՜րգն եմ հառաչում. -

"Ես մեղանչեցի եւ անօրէն դարձա,

Ապստամբուեցի եւ պատուերներին քո չանսացի":

Մաքուր լինելով հանդերձ` այսպէս գոչեցին նրանք խոստովանաբար,

Իսկ ես, որ իսպառ մահապարտ եմ մի,

Ձայնակցելով նրանց այդ ողբերին,

Այս ողբերգութեանս դեռ ուրիշնե՜ր էլ պիտի աւելացնեմ ես` ամէն բանով մահապարտս,

Դանիելի հետ` երանելի եւ սուրբ մարգարէի,

Որը հարազատ ազգական էր քեզ եւ Հուդայի տան ընտիր շառաւիղ,

Նրա հաճելի եւ նուիրական պաղատանքների խօսքերն առնելով`

Իմ պատժապարտի հեծեծանքներով դեռ ուրիշնե՜ր էլ պիտի կրկնեմ ես:

Գիտակցելով մէկտեղ` անպատշաճ ընթացք ունեցայ,

Զարտուղելով շարունակ եւ դժնդակօրէն սխալուելով.

Եւ այսպէս` մեղանչեցի ես ամէն բանի մէջ, ամէն եղանակով:

Կամքիդ որոշակի սահմանից ես ի դուրս սլացայ,

Որ եւ իսկական օրինակ է մի անմաքուր անօրէնութեան:

Անչափելի չարիքներն յաճախակի կրկնելով` իրենց լրումին հասցրի,

Ինչ որ ճշգրիտ մի պատկեր է յանցաւորութեան:

Սպառնացիր` չզարհուրեցի, խրատեցիր ինձ, եւ չանսացի,

Որ յայտնի նշան է ըմբոստութեան:

Արդարութիւն յարդարեցիր քեզ, ո՜վ բարերար,

Եւ ինձ` պատրաստեցիր ամօթ ու պատկառանք:

Քեզ` փառք վայելչական եւ ինձ` նախատինք յարմարաւոր.

Քեզ` քաղցր յիշատակ եւ ինձ` մաղձ քացախեալ վերջում.

Քեզ` անլռելի բարեբանութիւն եւ ինձ` ողբ ու կոծ.

Քեզ` օրհներգութիւն խնկելի եւ ինձ` մերժումն ի բաց.

Քեզ` իրաւունք բազմարժան եւ ինձ` ամենավարան պատասխանատւութիւն.

Քեզ` փառք անճառ գովեստներով եւ ինձ` մոխիր լիզելու անարգական պատիժ:

Արդ, ընդունեցիր դու, ո՜վ անկշիռ սահման ընտիր բարութեանց,

Քոյիններից վեր առար կնդրուկներ ախորժանուշ` քեզ համապատասխան,

Իսկ ես ստացայ այստեղ բազում պարսաւանքներ սրանց դիմաց` կրկնակի բարդութեամբ:

Եթէ անբիծներն յանձն էին առնում այսպէս աղօթել,

Իսկ ես պարսաւի ի՜նչպիսի տողեր հիւսեմ ինձ համար,

Երբ քան բոլոր դժնաբարոներն առաւել վրիպեցի:

Անառակ ընթացքովն իմ ես մոլորուեցի որպէս վայրենամիտ,

Եւ հանդգնեցի իմ շրթունքներով երկրաւոր խօսքեր բարբառել:

Մոլի դարձայ անկասելի կերպով ամօթալի գործերի մէջ,

Փքուեցի եւ վերացայ ես, որ փոքր-ինչ ժամանակից յետոյ մահուան հողն եմ իջնելու.

Գոռոզացայ եւ բարձրամտեցի ես, որ տէրն իսկ չեմ հոգուս գրաւական եղող շնչառութեանը:

Ամբարտաւանացայ՜ փոշիս շնչաւոր,

Ամբարհաւաճեցի կաւս ձայնաւոր,

Հպարտացայ հողս անգոսնելի,

Դէպի վեր ելայ մոխիրս մերժելի,

Բազուկ բարձրացրի` բաժակս փշրելի:

Տարածուեցի առաւել, քան իբր վեհ,

Եւ իբրեւ հետ մղուած` դարձեալ ինքս իմ մէջ ամփոփուեցի:

Բարկութեան բոցով ցոլացա` տիղմս բանաւոր:

Իբրեւ անմեռ մի` մեծամտեցի, ես, որ չորքոտանիների հետ մահից եմ կառչած:

Այս կեանքի սիրոյն բացի գիրկս ես եւ դէմքիս փոխարէն քեզ թիկունք դարձրի.

Մտքիս թեւերով մութ խորհուրդների միջից սլացայ.

Անարատ հոգիս մարմնիս փափկութեամբ յաւէտ հիւծեցի.

Զօրութիւնն իմ աջ կողմի տկարացրի,

Իսկ ձախակողմիս ուժգնութիւն տալով` յաղթեցի նրան:

Հոգածութիւնդ իսկ տեսայ ինձ համար, – որն այստեղ գրել անկարող եմ ես, ու չպատկառեցի.

Վայրի հաւքի պէս սլացայ դէպի սովորութիւնն իմ վաղեմի,

Ինչպէս Ովսէէն Եփրեմի վերաբերեալ է ասել:

Աղօթավայրում ես այս կենցաղի զբաղումներով շրջանակուեցի.

Մտքիս երիվարը բանականութեան երասանակով ոտքի չհանեցի:

Հին չարութիւնների վրայ ես ինքս նորերն ստեղծեցի,

Եւ, ինչպէս Յոբն է ասում, անտանելի ծանր անուրներն ինձ վրայ ես ինքս ծանրացրի:

Ինքս ինձ սփածանելի արի անկարկատելի, ըստ Երեմիայի.

Եւ առակողի խօսքի համաձայն,

Անունն անգրելի մի վիժուածի պէս` մարդահամարից ջնջուեցի,

Եւ ըստ Եսայու` դաշտանաւորի զգեստի նման զազրելի դարձա:

Որպէս թրծուած խեցեղէն աման` աննորոգելի կերպով փշրուեցի:

Եդովմին ուղղած մարգարէական մեղադրանքների համաձայն, ե՛ս էլ

Անօրէնութեան սատակիչ չորրորդ չափն իմ ինձ պատրաստեցի:

Եւ սո՞ւտ կլինի, որ աւելացնեմ ես այդ բոլորին,

Թէ Մողոքի դիւանուէր վրանն անգամ առայ ես` դժոխքը ժառանգելու համար:

Երկնայինը լքած` ես ինքս էլ ձեւակերպեցի խայտառակ պատկերն Ռեփանի աստղի,

Որն Իսրայէլից պաշտուեց Սինայում:

Եւ արդ, քանզի զրկուեցի ես նախկին շնորհի համարձակութիւնից,

Ելայ նրանից, հեռացայ դարձեալ եւ բաժանուեցի,

Եւ անպատուաստելի կերպով կտրուեցի, -

Ընդունի՛ր ինձ, Տէր, հոգուդ պատկերով կերպարանելով ինձ կրկին անգամ,

Ինձ, որ անարժան եմ ապրելու իբրեւ մահապարտ եւ չարագործ,

Իբրեւ ամօթահար ու ոտքի կոխան եղած բանսարկուի կողմից,

Որպէս անբժշկելի մանրուած,

Որպէս մահուան յատակը հասած,

Որպէս գարշելի դարձած,

Որպէս կոչումիդ խոտան համարուած,

Որպէս միանգամայն կորստեան մատնուած,

Որպէս դեգերեալ, որպէս վտարուած,

Որպէս տարակուսեալ, որպէս թշուառացած,

Որպէս վհատեալ, որպէս կործանուած,

Որպէս խորտակուած, որպէս կոտրուած,

Որպէս թախծոտուած, որպէս խիստ տրտմած,

Որպէս թշնամանուած:

Իսկ նայելով վրաս, գթա՜ծ, մարդասէր, հզօր,

Ինչպէս նաեւ աղերսական այս խօսքերիս`

Ընդունիր ինձ դարձեալ որպէս զղջացած, որպէս խոստովանուած,

Որպէս ոտքիդ դիմած, որպէս ապաշխարած:

Դու, որ կշռում ես, չափում ու համարում մեծ`

Հառաչանքն հոգու, ձայնն հեծող շնչի,

Կսկիծը շուրթերի, ցամաքելը լեզուի, տխրութիւնը դէմքի,

Կամքը խորհուրդների եւ յօժարութիւնը սրտի խորքերից.

Դու, որ փրկութիւնն ես հոգիների

Եւ տեսնում ես չգործուածները,

Ստեղծիչն ես բոլորի եւ աներեւոյթ վէրքերի բժիշկ,

Պաշտպանն ես քեզ յուսացողների

Եւ բարեխնամ տէր ամենեցուն`

Ամէն բանի մէջ քեզ փա՜ռք յաւիտեան. ամէն: