Читать книгу Մատեան Ողբերգութեան - იაკობ ცურტაველი - Страница 40

Տէ՜ր, Աստուած ամենայնի եւ զօրաւոր ամէն բանում,

Տէ՜ր անպարագիր եւ անվայրափակ,

Բոլո՜ր իսկութեամբդ ամէնքին մօտիկ,

Ամէնուր ես դու, եւ չկայ ոչ մի սահման առանց քեզ:

Չես երեւում երբէք, բայց առանց լոյսիդ չի տեսնւում ոչինչ,

Ո՜վ ահաւոր փառք եւ անհաս անուն,

Մեծութեան կոչում, ձայն անբաւելի,

Իսկութիւն անքնին, անմատչելի հեռաւոր եւ անընդմիջելի մերձաւոր,

Տեսնող` հեծութեան եւ նկատիչ` թշուառութեան,

Տխրութեան այցելու եւ ամենաբոյժ հնար` անճարութեան,

Հայր գթութեան, ծագող ողորմութեան եւ Աստուա՜ծ մխիթարութեան:

Տէ՜ր, ողորմութեամբ նայիր բազմավտանգ ախտերի դառնավիշտ իմ պատկերին,

Որ քո հանդէպ եմ տածում ահա:

Կարեկից եղիր ինձ բժշկապէս եւ ոչ թէ որպէս քննիչ-դատաւոր:

Արդարեւ մեծ է տագնապն այս ցաւատանջ տարակուսանքի եւ վարանման,

Երբ մեղքով է տարուած մարմինն ամբողջովին,

Իսկ հոգին չի մեկուսացած չար գործերից,

Երբ զգայարանքները կապկապուած են մոլորութիւնների սովորութեամբ,

Եւ զանգուածը շաղախուած է մահացու կրքերով.

Երբ սրտի զգայութիւնը խայթերո՜վ է խոցոտուած,

Եւ բարիքների ակնկալութիւնն իսպառ վերացած.

Երբ բանականութեամբ հանդերձ` անասունների շարքն է դասուած,

Եւ գոյութեան հետ զազրելի գարշութիւններ են շարամանուած.

Երբ արտաքնապէս թէեւ առողջ, սակայն ներքնապէս է վիրաւորուած

Եւ յիշելով իր մեղքերը սաստիկ` յուսահատութեան է միշտ մատնուած.

Երբ որ նախապէս գործած մեղքերի տագնապումներով է տարակուսուած,

Եւ աղօթքի յստակութիւնն իսպառ պղտորուած.

Երբ խղճմտանքը խռովանքներով է յոյժ տոչորուած

Եւ ձեռքը մաճին` հետեւի գործերն հետազօտելով է միտքն զբաղուած.

Երբ դէմքով դէպի առաջ է դիմում, ոտքերով` դէպի հետեւ ընկրկած

Եւ գիտենալով հանդերձ ճշմարիտ գոյութիւնները, անգոներից է շարունակ խաբուած

Եւ մտքի մղած մարտերի մէջ միշտ փոքրութիւններից է յաղթահարուած,

Եւ սրտի սաստիկ հառաչանքներից հագագի դուռն է համակ հրդեհուած.

Երբ ամէնուրեք` խոնաւութիւնն է քիմքի տոչորուած

Եւ ամէն կողմից անարեւ մէգով է շրջապատուած.

Երբ ակնկալութեան ընդարձակութիւնն է իսպառ ամփոփուած,

Եւ անտանելի տառապանքներն են զգայարանների վրայ դրոշմուած.

Երբ որ կորստեան եղկելիութիւնն է մտաբերուած,

Եւ հատուցումի դատավճիռն է մտքի դիւանում արձանագրուած.

Երբ բարերարի աչքն է զայրալից երեւոյթ առած,

Եւ լոյսը խնդութեամբ հողազանգուածիս դէմ է զայրագնած.

Երբ որ Աստծոյ ահաւորութիւնն փոքրիկ էութեանս հետ է ընդհարուած

Եւ իր խօսքերի որոտումով միշտ` բանաւոր մոխրիս դէմ է բարկացած,

Երբ արդարութեան իր քարերով նա մահուան արժանուս է միշտ քարկոծած,

Երբ որ ինձ տրուած տաղանդը այստեղ անառակութեան մէջ եմ կորցրած,

Եւ իմ պատուական ասացուածքն իբրեւ անարգ անարժէք` հողի տակ է թաղուած.

Երբ ողջ արգասիքն իմ աշխատանքի` ծուլութեան մութով է ծածկուած

Եւ չի երեւում ճրագի լոյսի պէս հեռու տարուած,

Երբ իրաւազուրկ պատասխանարանն է լեզուիս կարկամած,

Եւ իմ անհամբոյր բարբառող շուրթերս իրօք արժանի կերպով պապանձուած.

Երբ հուզեալ միտքս ամէն ուղղութեամբ ցրիւ է եկած

Եւ օգտակարին հասու լինելու անկարող դարձած,

Եւ լաւն ու բարին ընտրելու կշռի մէջ յիմարացած.

Երբ ճանապարհը չարի արգելքով է խափանուած,

Եւ վառարանն է իւղի` հնոցի մոխիրով լցուած.

Երբ կենաց մատեանից իմ անուան գիրն է ջնջուած,

Եւ երանութեան փոխարէն այնտեղ կշտամբանք գրուած:

Թէ զինուոր եմ տեսնում` սպասում եմ մահուան.

Թէ պատգամաւոր` խստութեան.

Թէ գրագիր` կորստեան մուրհակի.

Թէ կրօնաւոր` անէծքի.

Թէ աւետարանիչ` ոտքի փոշին թոթափելու.

Թէ բարեկրօն` յանդիմանութեան.

Թէ անզգամ` կսկծանքի.

Եթէ փորձուեմ ջրով` կխորտակուեմ.

Եթէ մի դեղ քննութեան առնեմ` կսատակեմ.

Թէ բարիք տեսնեմ, կասկածելով չար գործերիցս` կփախչեմ.

Թէ բարձրացած մի ձեռք` կկորանամ.

Թէ խրտվիլակ փոքրիկ` կսարսեմ.

Թէ լսեմ թնդիւն մի թեթեւ` կընդոստնեմ.

Թէ կերուխումի հրաւեր ստանամ` կդողամ.

Թէ մեծիդ ներկայանամ` կսարսափեմ.

Թէ հարցաքննութեան կանչուեմ` կկարկամեմ.

Թէ իրաւամբ քննուեմ` կհամրանամ:

Արդ, իրար վրայ բարդուած իմ այսքան տարակոյսները ամենաթշուառ եւ ողորմագին,

Որոնք ի ներքուստ խոցում են սիրտս անբոյժ ցաւերով, նետերով անտես,

Եւ բեւեռուելով անարտաքսելի` նրանք հոգուս հետ հանապազամուխ ու յարամնաց,

Եւ շարաւներով լցնելով հոգիս, հարուածելով միշտ`

Սատակիչ մահուանս վտանգն են սաստիկ նախագուշակում:

Իր ներսը մխուած երկաթը պատող կոյտը թարախի,

Տագնապը ծածուկ ու մէջս պահուած վէրքերն անդարման

Իմ շնչառութեան միջոցին սաստիկ ցաւ են պատճառում:

Ուստի եւ նրանց նեղութիւններից չարաչար ճնշուած,

Թախծալից հոգուս ձայնով բարձրագոչ եւ աղերսախառն իմ արցունքներով

Ինձ համար նաեւ աղօթող բոլոր նահատակների հետ այն երկրաստեղծ,

Եւ հեծութեամբ ողբակից նրանց արտասուանուէր իմ այս ողբերով,

Ըղձակաթ աղերսն իմ` Բարեգործիդ ամենահնար`

Երկրիցս դէպի երկինքը, ահա, առաքում եմ քեզ:

Շնորհիր, ո՜վ Տէր, հանգիստ ու խաղաղ կեանք ողորմելի վաստակեալիս,

Ինձ, որ ընդունա՜յն երկրագործեցի.

Ո՜վ համայնդ դու ամէն ինչի մէջ, քեզ փա՜ռք յաւիտեան: