Читать книгу Մատեան Ողբերգութեան - იაკობ ცურტაველი - Страница 36

Ով դու, բարի կեանքի յուսատու ամենահայեաց տեսողութիւն,

Ուշք դիր ցաւագնած հոգուս հեծեծանքների բարձրաձայն աղաղակին,

Անհա՜ս մեծութիւն, անուն ահաւոր, բարբառ կենդանի,

Լուր ցանկալի, ճաշակ ախորժելի, կոչումն պաշտելի,

Բարութիւն խոստովանելի, ազդումն խնկելի,

Դաւանելի իսկութիւն, էութիւն փառատրելի, գոյութիւն օրհնաբանելի,

Ո՜վ դու Տէր Յիսուս, Հօրդ հետ գովուած ու երկրպագուած

Եւ սուրբ հոգուդ հետ բարձրացած ու հռչակուած,

Որ մարմնացար մեզ պէս ու մեզ համար,

Որպէսզի մեզ էլ անես քեզ համար ու քեզ նման,

Լոյս ամենայնի, համակ ողորմած, հզօր երկնային:

Եւ այժմ քայքայուած ու խորտակուած անօթն իմ հողեղէն

Աստուածօրէն հրաշակերտելով, աղաչում եմ, գթա՛ծ, նորոգիր նորէն:

Մեղքերով հնացած պատկերն իմ` քո ինձ տուած,

Հալելով կրկին քուրաների մէջ խօսքիդ կայծակով`

Պաղատում եմ քեզ, ձուլի՛ր վերստին:

Հոգիս պահպանող մարմնիս խորանի շինուածքը խախտուած` հանգստարանը քո,

Աղաչում եմ, ո՜վ բարերար, մաքրագործիր քեզ ի բնակութիւն:

Իմ չար գործերի փոխարէն մի՛ հատուցիր նոյնը դու ինձ:

Արբած եմ ես, բայց ոչ թէ գինով, ինչպէս մարգարէն է ասում.

Թափիր հրամանով քո ազատարար, ամենակեցո՛յց,

Մահուան բաժակիս թմրեցնող մրուրն անօրէնութեան,

Որ բաժակդ ես չքամեմ վերջին օրը հատուցման:

Արդար ես դու իրաւունքիդ մէջ եւ յաղթող` քո դատաստանում.

Թէ մատնես մահուան` ճշմարիտն արած կլինես.

Թէ դատապարտես, այստեղից սկսելով կշտամբութիւնդ տանջողական` հատուցում է ճիշտ

Թէ անդունդների խորքերը սուզես,

Թէ կենդանութեան շարժումները դադարեցնես,

Թէ զօրութիւնն իմ խօսքի ունայնացնես,

Թէ պատուհաններն աչքերիս ստուերացնես,

Թէ կեանքի ճաշակն ինձնից հետ առնես,

Թէ ընդհանրական կերակրից ինձ զրկես,

Թէ օրերիս երկարութիւնը կարճացնես,

Թէ իջնող քաղցր ցողի հետ մէկտեղ վերից հուր թափես,

Թէ խօսքդ լսելուց ինձ քաղցած թողնես,

Թէ ականջներիս դռները խցես,

Թէ շնորհիդ պատկերն ինձանից կտրես,

Թէ ոտքիս տակի հողը սարսես,

Թէ ինձ անձկալի քո լոյսից հանես,

Թէ այս աշխարհից ինձ բոլորովին դու դուրս վտարես,

Թէ հրաբորբոք փայլատակումով ինձ ահաբեկես,

Թէ անբուժելի ցաւերով պատժես,

Թէ ինձ չարչարող դեւերին մատնես,

Թէ ցասման հողմով ինձ հեռու քշես,

Եւ թէ ուրիշ նոր չարչարանքների գործիքներ կազմես -

Տարտարոսից վատ եւ գեհենից էլ աւելի սաստիկ,

Աւելի թունոտ, քան թէ որդերը, եւ քան խաւարը տարակուսելի

Եւ երկիւղալի` խորխորատից էլ, եւ ողորմելի` մերկութիւնը քան, -

Ես ինքս անձամբ վկայում եմ, թէ արժանի եմ խիստ այդ բոլորին:

Եւ քանզի մեղքերս նման են իրար,

Ուրեմն եւ նրանց հատուցումներն էլ պէտք է որ նման լինեն իրարու,

Իբրեւ միմեանց պատկերակից, միատեսակ եւ զուգակշիռ,

Այս հասկացողութեան կրողներն են,

Ուստի կարեւոր է խոստովանել եւ քողը վերցնել նրանց երեսի,

Որպէսզի տեսնի փնտրողը նրան եւ ծանօթանայ,

Քանի որ ջերմ սիրով չմօտեցայ ես ընկերոջս կարիքներին,

Իրաւացի է, որ առաջին իսկ վտանգի պահին սառեմ տագնապած:

Եւ որովհետեւ ես չսանձեցի ցանկութիւններս ապերասան,

Ուստի եղկելուս արժանի է, որ կրում եմ կիզումն անզովանալի:

Եւ քանի որ ես չսիրեցի աւետիսը լոյսիդ`

Արդար է, որ ես կորստեան մէգի թանձր խաւարում խարխափեմ մոլորագնաց:

Եւ քանզի խտրութիւն չդրի մանր ու մունր յանցանքների միջեւ, համարելով նրանք անվնասակար,

Զազիր զեռունների խայթումներից խոցոտւում եմ արդ արժանապէս:

Եւ քանի որ ես ձեռք չերկարեցի վտանգի մէջ վշտակրին օգնելու,

Տեղին է, որ գարշ ապականութեան գուբին մատնուեմ:

Եւ արդ, ո՛չ աստուածային քո գանձերից` չարիք,

Ո՛չ քո լոյսի շողերից` խաւար,

Եւ ոչ էլ քեզ ապաւինելուց սայթաքումներ առաջ կգան,

Այլ ես ինքս` կորստեան որդիս գտայ այս բոլորը:

Բազում անօրէն մեղքերս են, որոնք նիւթեցին այսքան բարկութիւն:

Մոլորեցուցիչ իշխանի կամքին հնազանդելով` նրան թողի ես քո տեղն իսկական,

Ըստ Գրքի յանդիմանութեան:

Եւ քանզի յայտնի դարձաւ մարմնիս անդամների գաղտնիքն ու խայտառակութիւնը,

Եւ երեսիս ընկաւ անվայելուչ ստուերն ամօթանքիս, ըստ մարգարէի առակի,

Ինձ բոլորովին տգեղացնելով` մերկ, խայտառակուած պոռնիկի նման, -

Ծագիր իմ մէջ լոյսը քաւութեան, երկնաւո՛ր արքա,

Որպէսզի թոթափելով մեղքերիս փոշին,

Աւետեաց ձայնը լսած,

Բաբելոնից ետ դարձողների պէս,

Հողից վեր կենալով` վերստին նստեմ,

Եւ անսասան` յոյսիդ ամրութեանը հիմնուելով, ինչպէս Եսային է ասել,

Նախնի մաքրութեամբ հագնեմքո բազկի զօրութիւնը կարող,

Քո քաղցր փառքի մեծութեան համար եւ աստուածութեանդ ամենապարգեւ,

Օրհնեա՜լ յաւիտեանս. ամէն: