Читать книгу Մատեան Ողբերգութեան - იაკობ ცურტაველი - Страница 42

Եւ քանզի նախորդ իմ ողբերի մէջ ես մասամբ միայն նկարագրեցի

Մէկը միւսից ծանր ու գերազանց մեղքերն իմ այնքա՜ն,

Որոնց գերին է դարձել վշտակիր եւ թշուառ հոգիս, -

Ուստի ես պիտի փոխեմ իմ խօսքի եղանակն հիմա,

Բայց ո՛չ աւաղանքն իմ աղէտների:

Կեանքըս ինձ համար նման է սաստիկ ծփացող ծովի,

Ուր հոգիս, մարմնիս շինուածքով` իբրեւ նաւակում,

Իրար վրայ խուժող անթիւ, անհամար ալիքներից

Տարուբերւում է միշտ այս աշխարհում:

Եսային եւս այս օրինակով պատկերացրեց

Երուսաղէմի հախուռն ու հանկարծադէպ քանդումը պարսիկ հրոսակներից,

Որ եւ սխալ չի լինի համեմատել իմ հոգեւոր խորտակման հետ:

Մինչ ես չւում էի անհոգ անտարակոյս վստահութեամբ,

Հազիւ թէ մտքիցն իմ անցկացնելով դոյզն-ինչ կասկածանք ինչ-որ արկածի

Փոքր այն միջոցին հանգստի միջեւ եւ աշխատութեան,

Իբրեւ թէ արդէն նաւահանգիստը հասած լինէի, -

Եւ ահա, ամառուան մէջ ձմեռն յանկարծահաս` հողմով իր բքաբեր

Երեքալեան ուժգին բախումով խաղաղութիւնը խռովեց հանկարծ:

Խորտակուեց նաւը` վայրագ ալիքների բախումից.

Թիակների կազմուածքը քայքայուեց.

Պոկուեց իր տեղից կայմը վերամբարձ,

Թռչարանն առագաստի պատռուեց ծուեններով անկարկատելի.

Շինուածքի շքեղութիւնն անշքացաւ,

Ու խզուեցին բոլոր առասանները ձիգ.

Գլխակողմի բարձրադիր դիտարանը խոնարհուեց,

Կտրուեց պարանն ապավանդակի,

Խարսխի յենարանը քայքայուեց,

Ու բաժանուեցին իրար կցորդուած գերաններն երկու.

Ուղղիչների սամիները գալարուեցին,

Ընկղմուեց լաստի յատակը իսկոյն, հիմքն ու հաստարանն ամբողջ շինուածքի.

Ղեկի սարքն ամբողջ սուզուեց տեղնուտեղ,

Չուելու յարմարանքները պակասեցին,

Կոտրուեց իսկոյն ողնափայտն ամուր.

Կապարանները զիստի ջարդուփշուր եղան,

Նաւագոգն անպէտքացաւ,

Հետնակողմը նաւի, եզերող շրթներով, խախտուեց ու դուրս թռաւ.

Բազմոցներն ընկնելով` անհետացան.

Վայելչագեղ վանդակապատն իջաւ յատակ.

Շուռ եկաւ գահաւորակն հանգստաւետ.

Իրար կպած տախտակաշարքերն անջատուեցին իրարից,

Եւ նրանց ամրապնդող բեւեռները ելան:

Ողբերի յիշատակարան դարձած արդիւնքն ինձ նմանուեց:

Նաւապետը դէմ-յանդիման նաւի` դեգերում է, ողբում,

Ձեռքը ծնոտին դրած` արցունքի գե՜տ է հոսեցնում:

Նաւից մնացած սակաւաթիւ բեկորները ալեկոծ ծովի ծփանքի վրայ

Բանականների նման խողխողուած` հեծում են թախծոտ ու ողորմագին:

Եւ այսպէս, ահա, սխալուած չենք լինի, եթէ ասենք,

Որ նաւապետը բարի իր երկնաւոր զօրքով` այս աշխարհի ծովում

Իմանալի իմ գոյութեան խորտակուած տապանն է աշխարում.

Քանզի արդարեւ բարեգութ Տէրը լացեց

Իր թաղուած ազգակցի վրայ, որպէս օրինակ` համայն մարդկութեան,

Լացեց նա նոյնպէս մոլորեալ Երուսաղէմի, ինչպէս եւ մոլեգնած Հուդայի վրայ,

Որոնցից երկուսը մնացին անյոյս` նման քայքայուած նաւի.

Իսկ մէկը նրանցից արդէն անդունդի յատակը հասած`

Յոյսի առասանն իր ձեռքն ունենալով`

Դէպի ապահով խաղաղութիւնը դուրս եկաւ նորէն:

Կտեսնե՞մ արդեօք ես երբեւիցէ մարմնի տապանակն իմ բազմախորտակ` կրկին նորոգուած.

Կտեսնե՞մ արդեօք ողբալի հոգուս նաւը փշրուած` կրկին ողջ-առողջ.

Մեծ տարածութեամբ բաժանուածս ես կլինե՞մ արդեօք դարձեալ միացած.

Կտեսնե՞մ արդեօք հոգնաթախիծ վշտացեալիս սիրտը դարձեալ ուրախ.

Կարո՞ղ եմ յուսալ` յաւէտ խաթարուած պատկերն իմ բնութեան յարդարուած նորից.

Կտեսնե՞մ արդեօք թշուառացեալիս քանդուած տաղաւարը կրկին կանգուն.

Յուսա՞մ, թէ պիտի տեսնեմ տարամերժ հոգիս ազատուած,

Եւ լոյսիդ շնորհից զրկուածիս կրկին վերակազդուրուած.

Պիտի ցոյց տա՞ս արդեօք ողորմաբար վայելքն ընտանի քո պայծառութեան.

Կտեսնե՞մ արդեօք երբեւիցէ ամենատխուր դէմքը հոգուս` ժպտուն.

Արդեօք կլսե՞մ գուժկան ձայնի տեղ աւետեաց համբաւն ինձ առաքուած.

Կտեսնե՞մ արդեօք իմ բիւրակործան փշրուած անօթն վերանորոգուած.

Պատուհաններն իմ մտքի աչքերի կտեսնե՞ն արդեօք պարտամուրհակն իմ մի օր պատռուած.

Օրն իմ անձկութեան քաւութեանդ շնորհիւ` կծագի՞ արդեօք քո լոյսը վրաս,

Արդեօք կմտնե՞մ լուսախորանի խնջոյքը մի օր քո առաջնորդութեամբ.

Անկեանք, ցամաքած ոսկորներս կրկին կկենդանանա՞ն,

Ըստ Եզեկիէլի` ներգործուն շնչիս ետ գալով դարձեալ զօրութիւն առած.

Կլինի՞ արդեօք, որ կրկին նայեմ քո սուրբ տաճարին, -

Ինչպէս մարգարէն, որ աղաղակեց կետ ձկան պորտից. -

Ես, որ կանգնել եմ դէմդ ամօթահար` լոյսիցդ մերժուած.

Մթնածիս վրայ խաւարասնունդ կծագի՞ արդեօք պայծառ առաւօտ.

Եւ մշտասառոյց տագնապեալս ես կհասցնե՞մ արդեօք գարուն տեսնելու.

Կտեսնե՞մ արդեօք ճարակ ինձ համար հոգիները դալարեցնող ցողն անձրեւային.

Կլինի՞, որ տեսնեմ գազանաբեկ մերժելի ոչխարս կրկին քո ամենագութ կամքի հօ՜տը դարձած:

Եւ, սակայն, ինչպէս որ Յոբն է ասում,

Չարի թակարդներն անելանելի պաշարել են ինձ,

Իսկ եթէ քո բարերար կամքի ողորմութեան լոյսն ինձ ցոյց տրուի,

Քո գթութեան դուռը բացուի,

Փառքիդ ճառագայթը ծաւալուի,

Ձեռքիդ խնամքը յայտնուի,

Կենացդ արեգակի օրը տարածուի,

Քո առաւօտեան ըղձալի դէմքը պարզուի,

Քաղցրութեանդ առատութիւնն աղբիւրի պէս բխի,

Արարչի կողի վտակը հոսի,

Անապակ սիրոյդ ծորումը թափուի,

Աւետեաց շնորհիդ ծագումն երեւա,

Պարգեւիդ ծառը ծաղկի,

Քո օրհնեալ մարմնի մասունքը բաշխուի,

Սակաւ ակնկալութիւնն իրագործուի,

Ընդհատուած ձայնը ողջոյնիդ լսուի,

Հեռացած խաղաղութիւնդ մօտենայ:

Այնժամ յաւիտեան այս պայմաններով երանելի,

Հաստատուն յոյսով եւ հաւատով զինուած,

Ապաւինելով սուրբ Հոգուդ, որ պաշտւում է

Հօրդ հետ եւ փառաբանւում քաղցրաձայն,

Քեզ հետ լոյսի մէջ անմատչելի, քաւութեամբ հանդերձ,

Ինձ` մեղապարտիս կընծայուի ե՛ւ կեանք, ե՛ւ երանութիւն:

Եւ սրանք որպէս անկորուստ աւանդ կպահուեն իմ մէջ,

Իբր առհաւատչեայ ճշմարիտ յիշատակի` ի ձիր անեղծութեան,

Երրեակ անձնաւորութեամբ հզօր, սուրբ ու միակ

Եւ անքննելի տէրութեանդ անճառելի, ահեղ անունով,

Դո՛ւ ես, որ իսկութեամբ քո եւ էութեամբ,

Եւ բարձրութեամբ քո յարակայ, քաղցրութեամբ, ողորմութեամբ

Եւ մարդասիրութեամբ պսակուած յաւէտ թագաւորում ես:

Այո՛, բոլորի համար եւ ըստ ամենայնի, ամենայն բանում կարող ես, գթա՜ծ:

Եւ քեզ վայել է փա՜ռք երկրիս վրայ,

Նաեւ հանդերձեալ մշտնջենական աշխարհում,

Մեծ օրն յայտնութեան, յաւիտեանս. ամէն: