Читать книгу Մատեան Ողբերգութեան - იაკობ ცურტაველი - Страница 34

Աղաչում եմ քեզ` վտանգուած, վշտոտ ու տխրաթախիծ տառապանքներով լի հոգիների խնամակալիդ,

Մի՛ աւելացնիր ցաւն իմ հեծութեան եւ մի՜ խոցիր ինձ` վիրաւորուածիս,

Մի՛ դատապարտիր պատժուածիս եւ մի՛ տանջիր չարչարուածիս,

Մի՛ գանակոծիր հարուածեալիս, մի՛ գլորիր ընկածիս,

Մի՛ կործանիր սայթաքեալիս, մի՛ հեռացնիր հեռացուածիս,

Մի՛ ամաչեցնի պատկառեալիս, մի՛ տարագրիր հալածուածիս,

Մի՛ կշտամբիր խրտնածիս, մի՛ խորտակիր ջախջախուածիս,

Մի՛ խռովիր վրդովեալիս, մի՛ ալեկոծիր փոթորկուածիս,

Մի՛ սասանիր դղրդուածիս, մի՛ շփոթիր մրրկեալիս,

Մի՛ կեղեքիր գիշատուածիս, մի՛ ջախջախիր փշրուածիս,

Մի՛ հոշոտիր մորմոքեալիս, մի՛ կուրացնի խաւարածիս,

Մի՛ զարհուրեցնիր ապշահարիս, մի՛ խորովիր խարշատուածիս,

Մի՛ մահացնիր հիւանդիս, մի՛ ծանրաբեռնիր տկարիս,

Մի՛ աւելացնիր անուր` կարկամած թիկունքիս,

Մի՛ բարդիր ողբեր դառն հեծեծանքիս,

Մի՛ ուժգնօրէն վարվիր հողիս հետ,

Մի՛ սաստկապէս` մոխրիս հետ,

Մի՛ անաչառօրէն` ստեղծուածիս հետ,

Մի՛ ահարկութեամբ` փոշուս հետ:

Մի՛ խստութեամբ ընդհարուիր մեծդ փոքրիս հետ,

Լոյսդ` ստուերիս հետ,

Բնութեամբ բարիդ` ի բնէ չարիս հետ,

Ողկոյզդ օրհնութեան` անիծեալ պտղիս հետ,

Քաղցրութիւնդ ճշմարիտ` համակ դառնութեանս հետ,

Փառաւորեալդ անփոփոխ` իսպառ անարգիս հետ,

Կենաց նշխարդ` կաւեղէն զանգուածիս հետ,

Տէրերի Տէրդ` երկրային տիղմիս հետ,

Աննուազ լիութիւնդ` չքաւոր ստրուկիս հետ,

Անկապուտ ճոխութիւնդ` անպատսպար տառապեալիս հետ,

Անկարօտ բարութիւնդ` ամենաթշուառ աղքատիս հետ:

Քանզի ո՞վ է նա, որ առաւօտեան լոյսին հասնելով`

Կտարակուսի, թէ խաւարի մէջ կարող է ընկնել,

Կամ մօտ լինելով կեանքին` մահանալ,

Կամ ազատութեան` եւ բռնութեան ենթարկուել,

Կամ շնորհին` եւ դատապարտուել,

Կամ փրկութեան` եւ մատնուել,

Կամ նորոգման` եւ քայքայուել,

Կամ օրհնութեան` եւ տարագրուել,

Կամ բժշկութեան` եւ վիրաւորուել,

Կամ լիութեան` եւ նուազել,

Կամ առատ հացի` եւ քաղցել,

Կամ հոսող գետերի` եւ պապակել,

Կամ մայրական գթութեան` եւ նրանից նենգուել,

Կամ աստուածային խնամող աջիդ` եւ տառապել:

Արդ բորոտութեամբ մարմնի սաստկապէս վարակուածի հետ

Ե՛ս էլ վշտահար հոգովըս ահա պաղատում եմ քեզ.

"Տէ՛ր, եթէ ուզես` կարող ես ինձ մաքրել":

Մշտագիշեր խարխափումներով տանջուող կոյրերի հետ

Հառաչում եմ ձայնով մեծակական.

Ոչ թէ անուանում եմ քեզ Դաւթի որդի,

Այլ աստուածային էութեան իբրեւ ծնունդ եմ դաւանում քեզ.

Ոչ միայն կոչում եմ Ռաբբի,

Որ պատուանուն է իսկութիւնը գիտենալ կարծող վարդապետների,

Այլեւ հաւատում եմ քեզ, որպէս Տիրոջ երկնի եւ երկրի:

Ոչ միայն մօտից ձեռքդ երկարելով, ո՜վ դու բարեգութ

Աստուած մերձաւոր,

Այլեւ վստահ եմ, թէ մեծ միջոցով նոյնիսկ ինձանից հեռու լինելով`

Խօսքդ կարող է բուժել թշուառիս:

Կամեցողութեանդ եւ ողորմութեանդ միջեւ անջրպետ չեմ դնում երբէք,

Որ երկմտութիւն է նշանակում տարակուսելի,

Այլ համոզուած եմ, թէ կկամենաս որպէս բարեգութ

Եւ կկարենաս որպէս Արարիչ.

Ասա՛ խօսքովդ, եւ ես կբուժուեմ:

Հարիւրապետի հաւատքին եւ ե՛ս կլինեմ լծորդ.

Ոչ միայն մօտիկ տարածութիւնից, խորանից խորան`

Զօրաւոր ես դու տալու յարութիւն եւ բժշկութիւն,

Այլեւ երկնքում բազմելով նոյնիսկ,

Ստորեւ, երկրի վրայ բովանդակ դու սքանչելի հրաշքներ ես գործում,

Որոնց փոխարէն հատուցանելու ես ոչինչ չունեմ:

Շնորհիր եւ ինձ, ինչպէս որ պոռնիկին ընդունելիս

Վճռեցիր խօսքիդ դատակնիքով հինգ հարիւր դենար պարտքը շնորհել,

Աստուա՜ծ բարութեանց եւ Տէ՜ր երանութեանց:

Որքան շատ բաշխես, այնքան աւելի՛ կփառաւորուես.

Որքան որ շատ տաս, այնքան կսիրուես.

Եւ աւելին ողորմելով` դո՛ւ էլ կրկնակի կբարգաւաճես.

Այսքան բարիքներիդ համար իրաւամբ գովւում ես դու.

Ամէն բանի տէր լինելով հանդերձ` մեզ հաւասար ես ցոյց տալիս դու քեզ.

Եւ դու, որ ունես ամէն ինչ առատ` մեր ունեցածին արժէք ես տալիս.

Քո պարգեւների փոխարէն անճառ` մերն իբրեւ վճար ես ընդունում դու.

Երկրայինի տեղ անվախճանի տալն ես արժանի գտնում.

Մեծ համարելով մերը` վեհօրէն գոհանում ես դու.

Չե՜ս մեծամտի, երբ քո տուածի փոխարէն դոյզն-ինչ փառաւորուես:

Նո՜յն գթութիւնդ ցոյց տուր նաեւ ինձ` յոյժ մեղապարտիս,

Որ երբ թուարկեմ քո պարգեւների երախտիքը ես`

Նոյն չափով սիրելդ էլ չմոռանամ:

Ամէն բանի մէջ քեզ փա՜ռք յաւիտեան. ամէն: