Читать книгу Na własne ryzyko. Ukryte asymetrie w codziennym życiu /OP. MKK/ - Nassim Nicholas Taleb - Страница 38

Książka ta przyszła na świat po poważnym — nieakademickim — i nieplanowanym flircie z matematyką. Ponieważ po ukończeniu Antykruchości rozważałem przejście na chwilową emeryturę, która miała mieć formę wtulenia się w wygodne uczelniane życie na jednej czwartej etatu, w pakiecie ze spaghetti z kałamarnicy jedzonym w towarzystwie innych bon vivantów, podnoszeniem ciężarków z moimi przyjaciółmi robotnikami i popołudniowym brydżem — coś w rodzaju spokojnego, bezproblemowego życia dziewiętnastowiecznej szlachty.

Nie przewidziałem jednak, że moje marzenie o spokojnym życiu potrwa zaledwie kilka tygodni. Nie przejawiałem bowiem żadnych umiejętności w działaniach emerytalnych, takich jak umawianie się na brydża czy szachy, lotto, zwiedzanie meksykańskich piramid itp. Raz zdarzyło mi się przez przypadek przystąpić do rozwiązywania matematycznej łamigłówki, co zaowocowało pięcioma latami kompulsywnych, czasochłonnych praktyk matematycznych, z obsesyjnymi atakami charakterystycznymi dla ludzi z problemami. Jak zwykle w takich przypadkach nie zajmowałem się matematyką, aby rozwiązać problem, tylko po to, żeby zaspokoić ową obsesję. Efekt końcowy był zaskakujący. Mój wykrywacz g***a tak zyskał na czułości, że słuchanie profesjonalnie opakowanych bzdur (oferowanych przez krasomówców, zwłaszcza akademików) miało taki sam skutek jak osadzenie mnie w pomieszczeniu, gdzie od czasu do czasu rozbrzmiewają przenikliwe i niepokojące dźwięki, takie same, którymi zabija się zwierzęta. Nigdy nie przeszkadzają mi normalni ludzie, natomiast nie znoszę towarzystwa bełkoczących bzdury zawodowych „intelektualistów”. Spotkanie z psychologiem, Stevenem Pinkerem, wygłaszającym oświadczenia na temat spraw intelektualnych, działa na mnie podobnie, jak gdybym natknął się na Burger Kinga podczas wędrówki po parku krajobrazowym.

Do napisania tej książki zmusił mnie mój rozregulowany czujnik g***a.