Читать книгу Вяртанне Ліліт - Юлія Шарова - Страница 29

Таня варыла баршчы і крэм-супы, запякала бабку і смажыла калдуны, круціла пельмені і цэпеліны, гатавала рагу з баклажанамі і лазанню.

Праз два месяцы выпрабавальнага тэрміну яе дапусцілі да цела:

– Пацалуй мяне, – сказала цела, і Таня пацалавала Дзяніса, які сядзеў у кухні на зэдліку, рассунуўшы ногі ў альфасамцоўскай манеры.

Цела мякка націснула на Таніны плечы і апусціла яе на калені. Націснула на макаўку – і апусціла яшчэ ніжэй.

На пліце гарэў рыбны амлет.

Калі з патэльні шугануў дым, цела люта мацюкнулася і сарвалася з месца.

Пажар згасілі. У кухні стаяў смурод. Дзяніс зашпіліў прарэху. Таня выцерла рот.

– Ты мяне болей не правакуй на такія штукі, добра? – сказаў ён, усміхаючыся. – А то ж і хату можна спаліць.

Потым яна гэткім самым чынам справакавала цела, калі яны выпадкова апынуліся ў спальні – паглядзець калекцыю нажоў Дзяніса.

Цела аддавалася Тані, маўляў, вось яно я, гуляйся. Таня шторазу баялася ўчыніць нешта не так. Яе запрашалі зноў і зноў. «Да» і «пасля» апавядалі, што ўмее рабіць тая ды іншая пасія (усе яны маглі б быць адзінымі, калі б ацанілі далікатнасць Дзянісавай натуры).

Кухня заставалася Таніным каралеўствам і рабіла яе непаўторнай у вачах Дзяніса (і гэта, халера, было крыўдна).