Читать книгу Versamelde poësie - D.J. Opperman - Страница 10

Op deuntjies van die saxofoon verdwyn

die siel se kommer, stryd en ongeloof,

en waar die stringe liggies troostend skyn,

bied ons ’n nagtelike vrees die hoof.

Saans in die stad as elke siel so pyn,

word dit aan Mefistofeles beloof

as hy ons net jong vrouens of ou wyn

wil gee om ons ’n rukkie te verdoof.

Maar tot die na-nag is ons dan verdoem

om tussen die geslote deur en muur

te lê, met alle stryd net uitgestel

tot nou, tot ’n erkenning, onverbloem,

tot hierdie wakkerlê om uur na uur

koorsig die klanke van ’n klok te tel.