Читать книгу Versamelde poësie - D.J. Opperman - Страница 15

Оглавление

Vroeg Saterdag as die koekoekhaan kraai,

sing ek bo-op my karretjie gelaai

met wortels en koolkoppe; maar swyg

met bitter haat as ek saans huis toe draai.

As ek die skrale oes van uitgedorste

goue dae sien, treur ek oor vermorste

krag en tyd, en soek vergeefs vergoeding

teen jou diepbewoë borste.

Deur my gebed, diep uit die nag se nok

hoor ek die hart van die heelal: ’n klok

wat tik en tik, afsydig tik,

en my gebed verbitter tot ’n wrok.

Wat baat gebede, arbeid en gesaai

waar groter stelsels oor die enkeling draai?

My goedversorgde koringland word deur

die wit koeëls van ’n hemel afgemaai.

Dit is die bitterheid as my gevoel

geminag word: die groot gety wat spoel,

en haat en liefde uitklots, het behalwe

eb en vloed miskien geen ander doel.